Κατηγορία: Suggestions-Facts

Είναι γεγονός πως στην Ελληνική κοινωνία , δίνουμε μεγάλη έμφαση στο τι σκέφτονται οι άλλοι για εμάς, φτάνουμε ακόμα και στο σημείο να αλλάζουμε τελείως τον εαυτό μας και να απομακρυνόμαστε από αυτό που είμαστε για να γίνουμε αρεστοί από τον κοινωνικό περίγυρο. Αυτή η διαρκής προσπάθεια να ικανοποιούμε όμως πάντοτε τους άλλους όχι μόνο δε μας οδηγεί σε εσωτερική ευδαιμονία, αλλά μας απομακρύνει από τον πραγματικό εαυτό μας. Είναι γεγονός πως μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς όταν βρισκόμαστε σε μία πιο νεαρή ηλικία, ίσως επειδή τότε εμφανίζεται πιο έντονη η ανάγκη να αισθανόμαστε πως ανήκουμε κάπου. Είναι διαπιστωμένο πως όσο μικρότερη αυτοεκτίμηση έχει ένας άνθρωπος, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η ανάγκη του να αισθάνεται την αποδοχή των άλλων. Ένας άνθρωπος που ξέρει ποιος είναι δε θα επιτρέψει σε καμία κακή κριτική να τον κάμψει, ούτε θα αγωνιά διαρκώς για να αρέσει στους άλλους. Αλήθεια, γιατί ενδιαφερόμαστε τόσο πολύ να ικανοποιούμε τους άλλους; Αν για παράδειγμα, σπουδάζουμε κάτι που δεν αγαπάμε απλά και μόνο για να ικανοποιήσουμε τη μητέρα μας, γιατί δε σκεφτόμαστε πως ούτε και εκείνη ενδιαφέρεται στην ουσία για εμάς, αφού μας σπρώχνει σε μία κατεύθυνση που μας κάνει δυστυχισμένους; Γιατί κυνηγάμε τόσο την αποδοχή των άλλων; Ο εαυτός μας δεν αρκεί; Πώς μπορούμε να είμαστε εντελώς σίγουροι για το αν ο άλλος μας κριτικάρει άσχημα επειδή ενδόμυχα μπορεί να φθονεί, να ζηλεύει ή επειδή είναι απλά ένας τοξικός άνθρωπος;

Διαβάστε περισσότερα “Αυτοεκτίμηση: Γιατί να μας επηρεάζει η γνώμη των άλλων ;”

Από τα μαθηματικά μπορούμε να διακρίνουμε ότι η επίλυση ενός προβλήματος είναι σπάνια άμεση και γι’ αυτόν το λόγο είναι απαραίτητη η πλάγια σκέψη. Είναι θεμιτό; Φυσικά και ναί. Η πλάγια σκέψη προέρχεται ως έννοια από την αντίληψη της κάθε δυσκολίας. Μεθοδολογικά, δεν υπάρχει πρόσβαση στον κύριο στόχο. Κατά συνέπεια, ο πρώτος στόχος είναι η πρόσβαση. Δεν είναι όμως μια μεταφορά δομής, διότι ο στόχος είναι ενδιάμεσος. Το μοντέλο της πλάγιας σκέψης μπορεί να ενσαρκωθεί και στο πυρήνα της κοινωνίας. Το αντιδραστικό πνεύμα και η επαναστατική σκέψη συσχετίζονται τουλάχιστον ή ακόμα και αλληλοεπηρεάζονται. Ενώ αυτές οι έννοιες είναι ουσιαστικά διαφορετικές με τα κοινωνικά δεδομένα, τις ισοπεδώνουμε διότι επιδιώκουμε τη σταθερότητα και προσπαθούμε να αποφύγουμε κάθε ανατρεπτικό στοιχείο που μπορεί να αλλάξει τις συμβατικές ισορροπίες. Με το πρόσχημα της σταθερότητας, η κοινωνική αδράνεια καταπατά την ανθρώπινη πλάγια σκέψη. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφορά είναι πηγή κινδύνου διότι αποτελεί ένα άλλο νοητικό σχήμα και στην ουσία μία επιπλέον δυσκολία για το σύστημα που θέλει να ελέγχει κάθε πράγμα. Πρακτικά ο μόνος τρόπος επιβίωσης του συστήματος είναι ο αφοπλισμός της ανθρώπινης σκέψης από κάθε κοινή δραστηριότητα.

Εφόσον η ανθρώπινη σκέψη δεν ανήκει de factο στον κοινωνικό δογματισμό, δεν πρέπει να υπάρχει. Και αν υπάρχει, το σύστημα πρέπει να την εξοντώσει με κάθε τρόπο. Η δική μου γενιά, που γαλουχήθηκε την περίοδο της απόλυτης αισθητικής εξαθλίωσης της σύγχρονης Ελλάδας, φυλακισμένη στην ευκολία της ‘‘επαναστατικής της ελευθερίας’’ , παραδόθηκε στο φόβο της αδράνειας, έπαψε να προσδοκά την αποκρυστάλλωση των στόχων της. Έγινε με τη σειρά της μέρος ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που κυριαρχείται απο ανωριμότητα. Η κοινωνική αδράνεια ωστόσο, είναι μια φυσιολογική τάση της μάζας που αναζητά μια σταθερή ισορροπία δίχως να εξετάζει τις άλλες επιπτώσεις. Ενώ η ανθρώπινη σκέψη για να υπάρχει και να δημιουργεί πρέπει να βρίσκεται μακράν της ισορροπίας. Αλλιώς δεν μπορεί να αναπτυχθούν ούτε η πολυπλοκότητα ούτε η ποικιλομορφία της. Έτσι σε κάθε περίπλοκο μαθηματικό προβλημα αλλά και κάθε είδους  ανάλυση της  κοινωνίας επιζητούμε την ισορροπία. Μερικές φορές είναι σημαντικό να δούμε το πως φτάνουμε σε ισορροπία και όχι αυτή καθεαυτή η ισορροπία.Σε τελική ανάλυση, η σταθερότητα μέσω της αδράνειας είναι κάτι που πρέπει να αποφέυγεται ακόμα και αν μεγιστοποιείται η εντροπία αυτού του σχήματος όπως υπαγορεύουν τα αξιώματα της Θερμοδυναμικής.

Στην αρχή συνήθως, μία έννοια την αντιλαμβάνεται κανείς με “τα χέρια και τα μάτια”. Και αφού εξασκηθείς πολύ και παίξεις μαζί της, μαθαίνεις όλες τις ιδιοτροπίες και τα μυστικά της. Μπορείς να καταλάβεις πότε θα σου πει ναι και πότε σου θα σου πει όχι. Πότε σε αφήνει και πότε δεν σε αφήνει. Θα ξέρεις εκείνες τις λεπτομέρειες που σε σένα φανερώνουν τις συμπεριφορές τις οποίες, αυτοί που δεν την γνωρίζουν, δεν μπορούν να τις αντιληφθούν.

Και έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, δεν χρειάζονται μάτια και χέρια. Χρειάζεται μόνο το μυαλό, γιατί τόσο εξοικειώνεσαι με την εικόνα της και τις συνήθειες της που δεν θα χρειάζεται να την “βλέπεις” για να κάνεις συλλογισμούς. Σε αυτή την πρώτη αφαίρεση λοιπόν, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την έννοια με έναν διαφορετικό τρόπο καθώς αυτό που συνηθίζουμε να θεωρούμε σαν πραγματικότητα περνάει σε ένα στάδιο καθαρά ιδεών.

Καλά ως εδώ, αλλά το απροσδόκητο για την κοινή πεποίθηση, η οποία εξυψώνει την λογική, το μυαλό και το πνεύμα (χωρίς να αντιλαμβάνεται στην πραγματικότητα γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτά και γιατί είναι τόσο σπουδαία, αλλά θα μου πεις, σε μια κοινωνία όπως αυτή στην οποία ζούμε σήμερα δεν θα είχαμε και περισσότερες προσδοκίες από οτιδήποτε ξεκινάει με την λέξη “κοινή”) είναι ότι εμφανίζεται ένα ακόμα επίπεδο αφαίρεσης κατά το οποίο η λογική αρχίζει να μετασχηματίζεται σε συναίσθημα. Οι συλλογισμοί αποκτούν τεράστιες ταχύτητες μέσα από μία βαθιά διαισθητική αντίληψη και ξεδιπλώνονται οι πιο ουσιαστικές σχέσεις που συνδέουν τον κόσμο.

Σίγουρα η δική μας κουλτούρα η οποία δέχεται σαν έγκυρο μόνο ότι γίνεται στην πράξη ή έστω με την λογική, μας κάνει να είμαστε απόλυτα επιφυλακτικοί μπροστά σε κάτι τέτοιο. Πάντως, ήδη από το πρώτο στάδιο η διαφορά στην ταχύτητα των συλλογισμών είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.  Η συνειδητοποίηση του ότι η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ το υλικό πλαίσιο μέσα στo οποίο την αντιλαμβανόμαστε, αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για μια ολοκληρωμένη ορθολογική σκέψη, καθώς διαμορφώνει όχι μόνο τις φιλοσοφικές μας τάσεις αλλά υποδεικνύει τόσο τον δρόμο για τον καινούργιο κόσμο όσο και την θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτό.

Προσπαθούμε πολλές φορές να κατηγορήσουμε την κοινωνία, τους πολιτικούς, το οικογενειακό περιβάλλον, τους φίλους για τα προβλήματα που ερχόμαστε κατά μέτωπο καθημερινά. Ποτέ , όμως τον εαυτό μας. Και αυτό γιατί; Γιατί, φυσικά οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ λάθος. Γιατί, φυσικά οι Έλληνες τα ξέρουν όλα. Αν πεις τίποτα ωστόσο , είτε θα σε απαξιώσουν γιατί δεν θέλουν να ακούν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους ή θα έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό γιατί όπως είναι γνωστό μας νοιάζει ο εαυτούλης μας και μόνο.

Ερχόμαστε  επί της ουσίας. 2/9/2017. Ώρα 8 μ.μ . Παρκαρισμένο αμάξι ακριβώς μπροστά από κάδο ανακύκλωσης στην οδό Ερμού. O οδηγός βγαίνει από το αμάξι να βγάλει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από το πίσω μέρους του αυτοκινήτου. Ο κύριος παίρνει το φυλλάδιο, κοιτά τον μπλε κάδο ανακύκλωσης που είναι κυριολεκτικά τρία βήματα μακριά του, και το πετάει στο πεζοδρόμιο δίπλα από την θέση του οδηγού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κύριος δεν είχε κάποιο κινητικό πρόβλημα πού να δυσχέραινε την μετακίνησή του που και πάλι δεν θα δικαιολογούσε την κάτωθι πράξη. Και ερχόμαστε στο βασικό ερώτημα: Ποια είναι αυτή η λογική που απελευθερώνει και νομιμοποιεί την αυταπάτη πολλών ότι η αξία του σπιτιού τους είναι ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη από αυτήν του κοντινού και ευρύτερου αστικού τους περιβάλλοντος; Από πού αντλούν το θράσος να απαξιώνουν και να επιβαρύνουν με αυτόν τον τρόπο την υγεία και την ποιότητα ζωής των συμπολιτών τους;

H απάντηση είναι η βλακεία που μας κυριεύει . Η απάντηση είναι ότι ο κλασικός Ελληνάρας έχει μάθει να μην υπολογίζει τίποτα, την στιγμή που ζούμε σε μία τυφλή κοινωνία που δίνει χώρο και πάτημα σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Και, για να το βγάλουμε και αυτό από τη μέση, η ανοησία δεν μπορεί πια να είναι δικαιολογία. Πόσο ακόμα δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι θα απαλλάσσονται κατά καιρούς από τις ευθύνες τους λόγω… βλακείας;

Έχουμε ως λαός πρόβλημα με τα σκουπίδια που όσο περνά ο χρόνος θα γίνεται χειρότερο. Θέλουμε τα σπίτια μας καθαρά αλλά αδιαφορούμε για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. Πετάμε σκουπίδια στον δρόμο, στα πανεπιστήμια, στα πάρκα, στα δάση, στις παραλίες. Όλη η Ελλάδα ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Κανείς δεν μιλάει για αυτά γιατί έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα. Α, ναι, σωστά,  το οικονομικό πρόβλημα. Μάντεψε φίλε συν Έλληνα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το οικονομικό. Δεν είναι καν το πιο σημαντικό. Tο πιο σημαντικό είναι η αλλαγή νοοτροπίας μας. Αυτή, ξεκινά από κάθε σπίτι ξεχωριστά, καλλιεργώντας αξίες και ιδανικά. Πρέπει να χαράξουν το δρόμο οι μεγαλύτεροι για να ακολουθήσουν οι νεότεροι, για μία Ελλάδα πιο καθαρή με ‘καθαρούς’  Έλληνες.

 

 

Κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα δίχως να διαβάζουμε τις συνθήκες και τα συντάγματα. Θεωρούμε ότι όλα μάς είναι γνωστά και οι πράξεις αποδεικνύουν το αντίθετο. Χρειαζόμαστε τείχη για να τα σπρώχνουμε, αλλιώς δεν θα είχαμε κανένα ρόλο σε αυτήν την κοινωνία. Διαβάστε περισσότερα “Μήπως πρέπει να δούμε το μέλλον;”

Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει! Το να αποδεχθεί κάποιος αυτήν την ιδέα και να την κάνει σημείο αναφοράς του, —δηλαδή να μάθει να ζει σύμφωνα με αυτήν—, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και, κυρίως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν είμαι ενήλικος, κανείς δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Διαβάστε περισσότερα “Η εσωτερική μας δυναμική”

Πριν δύο χρόνια είχα την τιμή να παρακολουθήσω μία ξεχωριστή και διαφορετική εκδήλωση τίμησις εθελοντών δοτών μυελού των οστών και γνωριμίας δοτών – που πραγματοποιήθηκε στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο Πανεπιστημίου Πατρών. Τον χρόνο εκείνο, επτά συνάνθρωποι μας από την Πάτρα ήταν οι τυχεροί που βρέθηκαν συμβατοί με ασθενείς που έπασχαν από λευχαιμία και τους Χάρισαν Ζωή. Η εκδήλωση αυτή ήταν το έναυσμα για να γίνω και εγώ δότης μυελού των οστών. Διαβάστε περισσότερα “Σώσε και εσύ μία ζωή”

Οι άνθρωποι εγκλωβισμένοι στα πάθη τους  όπως και αν ονομάζονται αυτά (άγχος , εξεταστική , τσακωμοί με συναδέλφους στην δουλεία , οικογενειακά προβλήματα ,  ανεργία , μνημόνιο  συνθέτουν ένα κλίμα εξαιρετικά αρνητικό που επηρεάζει την καθημερινότητα μας. Κάποιος είχε πει ότι υπάρχουν τριών ειδών εγκέφαλοι: Διαβάστε περισσότερα “Γίνε η αλλαγή που εύχεσαι να δεις στον κόσμο !”