Κατηγορία: Motivational

Το μονοπώλιο της κυριαρχίας του φόβου είναι το πιο σύνηθες όπλο της εξουσίας το οποίο λειτουργεί αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζεται άμεσα. Η τρομοκρατία του συστήματος βασίζεται στην παραπληροφόρηση. Διότι, φυσικά η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας. Όταν δεν ξέρεις, παθαίνεις. Κι όταν δεν δημιουργείς, πεθαίνεις. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μόνοι είμαστε ασήμαντοι, το άτομο δεν είναι άνθρωπος. Η ιδέα του ανθρώπου ως κοινωνικό ον γεννιέται μόνο με την έννοια της συνεργασίας σε μια ομάδα ανθρώπων. Συμμετέχοντας σ’ ένα κοινό κύμα νιώθουμε ότι ανήκουμε στον ίδιο ωκεανό που ονομάζεται ανθρωπότητα. Διαβάστε περισσότερα “Τερματικές μετασκέψεις”

 

Τα συστήματα που απαντώνται στο σύγχρονο κόσμο με την ευρύτερη τους έννοια και στο γενικότερο εξ αυτών πλαίσιο είναι πολύπλοκα αλλά και περίπλοκα. Έτσι, η διαίρεση τους για την ανάλυση τους ως οντότητα σπάνια αποβαίνει αποατελεσματική εκτός από τις απλές, εκφυλισμένες περιπτώσεις όπου το αρχικό εξεταζόμενο σύστημα είναι απλά μια ακολουθία υποσυστημάτων.

Οι σημαντικότερες κατηγορίες συστημάτων που μπορεί να συναντήσει κανείς : τα αιτιοκρατικά και τα πιθανολογικά , τα κλειστά και ανοιχτά συστήματα , τα ευσταθή και τα μη ευσταθή. Στο συνολό τους παρατηρεί κανείς μια τριπλή δυαδική εξάρτηση όπου εξασφαλίζει την πληρότητα αυτών. Κάθε κατηγορία εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία καθορίζουν την φυσική οντότητα τους. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένα φάσμα σημαντικών διαφορών μεταξύ των υποκατηγοριών απλούστατα επειδή τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος δεν αποτελούν παρά το σκελετό μίας δομής. Η δομή είναι εκείνη που επιτρέπει την ύπαρξη στοιχείων που εμπλουτίζουν το σύνολο δίχως να αλλάζουν την ουσία της.

Σε γενικότερο πλαίσιο, το σύνολο δεν αποτελείται από ισάριθμο υποσύνολο. Κάθε υποσύνολο διαφέρει από το όμοιο τους και ως προς υπόσταση και ως προς το περιεχόμενο. Μερικά εξ αυτών, όπως τα κλειστά συστήματα, είναι σπάνιες περιπτώσεις που βρίσκουμε συνήθως σε μαθηματικές δομές , ενώ τα ανοιχτά συστήματα περισσότερο στις επιστήμες υγείας. Υπάρχει δε, ολόκληρη θεωρία που προβλέπει την αλλαγή κλειστού/ανοιχτού συστήματος ανάλογα με τις επιταγές ενός δόγματος. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει στο πολιτικό πλαίσιο, ειδικά δε στο επίπεδο το κομματικό. Οι κατηγορίες και τα συστήματα είναι αναγκαία στο πεδίο της μάχης και κρίνονται α στις διαπραγματεύσεις. Φυσικά, κάθε αντίπαλος δεν πρέπει να καταλάβει σε ποιο υποσύστημα ανήκεις. Διότι, μόλις αποκτήσει τέτοια πληροφορία γίνεσαι ευάλωτος. Οι κινήσεις πλέον αποκτούν μία μη γραμμικότητα όσο αφορά τις επιπτώσεις. Έτσι, αν και είναι λογικά μη απόλυτα προβλέψιμες από τον αντιπαλό μας, εμπεριέχουν μια δυσκολία και για εμάς.

Έτσι, όταν το εξεταζόμενο σύστημα είναι ανοχτό και μη ευσταθές υπάρχουν εξωτερικές επιπτώσεις. Η συνολική πολυπλοκότητα αυξάνεται με την δράση των μικρών υποσυστημάτων τα οποία ενεργούν με βάση πλέον την ιδεολογία τους και δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένο καλούπι, σε συγκεκριμένο σύστημα. Έτσι οι αρχικές κατηγορίες συστημάτων αποδεικνύουν την αναγκαιότητα μιάς ανώτερης μορφής θεωρίας παιγνίων.

Φαντάζομαι ένα κόσμο στον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ξυπνά κάθε πρωί, εμνευσμένη για να πάει στη δουλεία, αισθάνεται ασφαλής εκεί και γυρνά γεμάτη στο τέλος της ημέρας. Επιτρέψτε μου, σε αυτό το σημείο να αναφερθώ σε κάτι πολύ σημαντικό που θα βοηθήσει την απόδειξη των κάτωθι ισχυρισμών:

Η γενία των Milennials είναι μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν περίπου από το 1985 και μετά – το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Κατηγορούνται ότι δεν έχουν δικαιώματα, έιναι ναρκισσιστές , αυτό-ενδιαφερόμενοι, αδιάφοροι, τεμπέληδες. Για αυτούς το σημαντικότερο είναι τα δικαιώματα. Και επειδή το συγχέουν με την ηγεσία τόσο πολύ , αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ηγέτες ρωτούν τους Millennials ‘‘Τι θέλεις’’ απαντούν ‘’Θέλουμε να δουλέψουμε σέ έναν τόπο με σκοπό. Θέλουμε να έχουμε αντίκτυπο. Θέλουμε δωρεάν φαγητό.’’ Και για κάποιο λόγο , ανεξήγητο μεν, όταν τους δώσεις όλα αυτά ακόμα δεν είναι ευχαριστημένοι. Και αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ένα κομμάτι που συμπληρώνει το πάζλ. Υπάρχουν τέσσερα χαρακτηριστικά. Οι γονείς, η τεχνολογία, η ανυπομονησία και το περιβάλλον ανάπτυξης. Η γενία αυτή, όπου τυγχάνει να είμαι και εγώ μέρος αυτής μεγάλωσε από αποτυχημένες στρατηγικές γονικής μέριμνας. Τους είπαν ότι μπορούν να έχουν οτιδήποτε θέλουν στη ζωή , μόνο και μόνο επειδή το θέλουν οι γονείς. Μερικοί πήγαν καλά στο σχολείο επειδή παραπονέθηκαν οι γονείς. Μερικοί από αυτούς έφτασαν και το Άριστα όχι επειδή το απέκτησαν με κόπο και επιμονή αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τους γονείς. Μερικά παιδία πήραν μετάλλια συμμετοχής. Πήραν μετάλλιο για να έρθουν τελευταίοι.Έτσι, παίρνετε αυτή την ομάδα ανθρώπων που άλλοι αξίζουν άλλοι όχι και αποφοιτούν από το σχολείο, πιάνουν δουλειά και είναι πλέον ώριμα να μπούν στο πραγματικό κόσμο. Και ξαφνικά ανακαλύπτουν : δεν είναι οι ειδικοί. Οι μητέρες τους δεν μπορούν να τους προωθήσουν. Δεν παίρνουν τίποτα για να έρχονται τελευταίοι,  και παρεπιπτόντως δεν μπορείτε να το έχετε επειδή το θέλετε. Και σε μία στιγμή όλη η εικόνα που καλλιεργείτο επισυναπτά για έτη θρυμματίζεται.  Έτσι, έχουμε μια ολόκληρη γενιά  που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες γενιές. Το άλλο πρόβλημα που πρέπει να συνθέσουμε είναι ότι μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο Facebook-Instagram. Με άλλα λόγια, είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα σε πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείξουμε στους ανθρώπους οτι η ζωή είναι υπέροχη και εκπληκτική, παρόλο που είμαστε καθλιπτικοί.Σωστά;

Και έτσι όλοι ακούγονται σαν να τα έχουν καταλάβει όλα. Και η πραγματικότητα είναι : Ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το έχουν βρεί. Και όταν επιδεικτικά λένε οι πιο ηλικιωμένοι ‘‘ Λοιπόν , τι πρέπει να κάνουμε ‘‘ ακούγονται σαν ‘‘Αυτό πρέπει να κάνετε’’. Και δεν έχουν ιδέα. Έτσι έχετε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες. Χωρίς δικό τους λάθος. Ας προσθέσουμε την τεχνολογία. Γνωρίζουμε ότι η δέσμευση στα κοινωνικά μέσα, τα κινητά τηλέφωνα απελευθερώνουν μια χημική ουσία που ονομάζεται ντοπαμίνη. Για αυτό όταν μας στέλνουν μήνυμα αισθανόμαστε καλά. Όταν αισθάνεστε λίγο κάτω στέλνετε δέκα μηνύματα σε δέκα φίλους. Γιατί; Ξέρετε, γειά , γειά , γειά κτλ. Γιατί αισθάνεστε καλά όταν παίρνετε τις απαντήσεις; Σκεπτόμενοι ορθολογικά γνωρίζουμε ότι η ντοπαμίνη είναι που οφείλεται σε αυτό. Γιατί μας αρέσει. Είναι η ίδια χημική ουσία που μας κάνει να νιώθουμε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν παίζουμε. Με άλλα λόγια, είναι εξαιρετικά εθιστική.

Φυσικά , έχουμε περιορισμούς ηλικίας για το κάπνισμα, το παιχνίδι και το αλκοόλ. Και δεν έχουμε περιορισμούς ηλικίας για τα κοινωνικά μέσα και τα κινητά τηλέφωνα. Ποιό το ισοδύναμο του ανοίγματος της καμπίνας υγρών καυσίμων λέγοντας στους εφήβους ‘‘Είναι τελείως ακίνδυνο για σάς.’’ Έχετε μια ολοκληρη γενιά που έχει πρόσβαση σε μια εθιστική χημική αίσθηση που ονομάζεται ντοπαμίνη καθώς περνούν από το υψηλό άγχος της εφηβείας τους. Όταν είμαστε πολύ νέοι, η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι η έγκριση των γονέων μας. Και καθώς περνούμε την εφηβεία, κάνουμε αυτή τη μετάβαση όπου τώρα χρειαζόμαστε την έγκριση των συνομηλίκων μας. Αν κάθεστε στο δείπνο με τους φίλους σας και στέλνετε μηνύματα σε κάποιον που δεν είναι εκεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Είναι ένας εθισμός. Αν κάθεστε σε μια συνάντηση με ανθρώπους που υποτίθεται ότι ακούτε και μιλάτε και βάζετε το τηλέφωνό σας στο τραπέζι – με την όψη προς τα πάνω ή προς τα κάτω, δεν με νοιάζει – που στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στο δωμάτιο οτι “δεν είστε τόσο σημαντικός για μένα τώρα.” Αυτό συμβαίνει. Και το γεγονός ότι δεν μπορείτε να το βγάλετε μακριά, είναι επειδή είστε εθισμένοι. Και όπως και όλοι οι εθισμοί στο χρόνο θα καταστρέψουν τις σχέσεις, θα κοστίζουν χρόνο, και θα κοστίζουν χρήματα, και θα κάνουν τη ζωή σας χειρότερη. Τώρα προσθέτετε την αίσθηση της ανυπομονησίας. Έχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο άμεσης ικανοποίησης. Θέλετε να αγοράσετε κάτι; Θέλετε να παρακολουθήσετε μια ταινία; Συνδεθείτε και παρακολουθήστε την ταινία σας. Δεν ελέγχετε τις ώρες ταινίας. Θέλετε να δείτε την τηλεοπτική εκπομπή σας; Bingο. Δεν χρειάζεται καν να περιμένετε από εβδομάδα έως εβδομάδα. Γνωρίζω ανθρώπους που παραλείπουν τις εποχές, ώστε να μπορούν να φτάσουν στο τέλος της σεζόν. Άμεση ικανοποίηση.

Με την καθημερινότητα και την ανυπομονησία ξεχνάμε την ουσία, γιατί η συνήθεια σκοτώνει την σκέψη. Όταν ασχολείσαι με τακτικά προβλήματα, έχεις την εντύπωση ότι λύνονται με μεθόδους της τακτικής. Το θέμα είναι ότι είναι όντως μια εντύπωση και μόνο όταν αυτά είναι κρίσιμα όπως το θέμα που εξετάζουμε παραπάνω. Επίσης η επανάληψη μιας μεθοδολογίας για την επίλυση ενός προβλήματος προϋποθέτει ότι αυτό δεν έχει μια συσσωρευτική ιδιότητα, αλλιώς αυτή θα δημιουργήσει μία αλλαγή φάσης, όπου η προηγούμενη μεθοδολογία θα καταρρεύσει. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε στρατηγικές λύσεις που δεν επηρεάζονται από αλλαγές.Μ’ αυτόν τον τρόπο θα δούμε διαφορετικά τα προβλήματα, αφού θα λύνουμε πολλά και ταυτόχρονα χωρίς να χρειαστεί η επανάληψη, αφού θα έχουμε εκ φύσης την γενίκευση.

Η αλληλουχία κινήσεων μπορεί να οριστεί με βάση τους ανθρώπους που βλέπουν πέρα από το παρόν. Κάθε πληθυσμός εξ ορισμού του θα περιέχει έναν πυρήνα που λέγεται μάζα. Εκ πρώτοις, αυτό δεν είναι ούτε θετικό αλλά ούτε και αρνητικό, ωστόσο η ύπαρξη του καθορίζει το πλαίσιο στρατηγικής. Κάθε αγωνιστής νιώθει απομονωμένος μέσα στον όχλο και στην αδιαφορία του, δεν θα πρέπει όμως να τον προβληματίζει. Αν το σκεφτείτε η μάζα μέσω της αδιαφορίας της δεν προσπαθεί να εξοντώσει κάθε αγωνιστή, δεν ξέρει καν ότι υπάρχει. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας, αν υπάρχει μάχη δεν είναι αντιληπτός από τη μάζα διότι ζει κάτω από την δειλία. Έτσι, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να χρησιμοποιούμε την μάζα ώς αδράνεια.

Όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε προβλήματα που χρησιμοποιούν ρευστή νοημοσύνη, τότε όσον αφορά στην αποθήκευση πληροφοριών δεν είναι τόσο η λύση που είναι σημαντική παρά η μεθοδολογία επίλυσης του προβλήματος διότι μόνο αυτή εμπεριέχει τα νοητικά σχήματα του πυρήνα. Η λύση από μόνη της δεν αποθηκεύει την ουσιαστική πληροφορία και σε γενικό πλαίσιο παρουσιάζεται ως μια εκφυλισμένη περίπτωση της όλης διαδικασίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος πρέπει να επικεντρώνεται στα σταθερά σημεία του προβλήματος έτσι ώστε να εντοπίσει τα νοητικά σχήματα που ελέγχουν το βάθος της δομής. Έτσι μπορεί να ξεφύγει από το πλαίσιο διαμάχης με την ‘‘μάζα’’ και είναι σε θέση να κωδικοποιήσει όλο το σύστημα ενός μοναδικού νοητικού σχήματος που αποτελεί τη στρατηγική οντότητα της μεθοδολογίας. Μεθοδολογικά αυτό το πρόγραμμα μπορεί να φανεί βαρύ. Είναι όμως το μόνο που επιτρέπει όχι μόνο την κατανόηση ενός συγκεκριμένου προβλήματος αλλά και την επινόηση της κατηγορίας μέσα στην οποία ζει και τη θεωρία που το οργανώνει γνωστικά.

 

 

 

Στηριχτήκαμε για πολύ καιρό σε απαιτήσεις άλλων. Σε λόγια, απόψεις, θεωρίες και πραγματικότητες άλλων. Στηριχτήκαμε σε φίλους, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον και επιτρέψαμε να μας καθοδηγούν τυφλά. Φαινομενικά. Ενστερνιστήκαμε πράγματα που ‘έβλεπαν’ άλλοι για εμάς. Την αδυναμία αυτή την ονομάσαμε πίστη. Στην τελική, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσεις εσένα? Μα φυσικά, γιατί είναι τόσο εύκολο να ακολουθείς τους άλλους. Κρύβεσαι πίσω απο αυτούς και η ζωή περνά. Όταν αποφασίζεις να κοιτάξεις μέσα, το μόνο φως στο οποίο μπορείς να στηριχτείς είναι το δικό σου. Αλλά κάπως πρέπει να το ανάψεις. Και για αρκετό καιρό θα είσαι αντιμέτωπος μόνο με σκοτάδι. Είναι δύσκολο. Απλά δεν τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με υπομονή. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ειναι πραγματικά περίεργο να περπατάς χωρίς κανέναν πλάι σου και να ψάχνεις τον σωστό δρόμο όταν είσαι τυφλός για τόσο πολύ καιρό.

Στο πέρασμα, θα βρεθούν πολλοί ειδήμονες που θα σε προτρέψουν ‘Μην κάνεις αυτό’, ‘Μην κάνεις εκείνο’. Πολλοί που θα σε κρίνουν για αυτό που είσαι, για τα λάθη που έκανες. Για τα σωστά βήματα που έπρεπε να κάνεις αλλά δεν τα έκανες. Μην τους ακούσεις. Δείχνουν οτι γνωρίζουν και ότι σε νιώθουν. Το ίδιο ίσχυει  με τους ανθρώπους. Στις αποφάσεις και τις επιλογές που λαμβάνουμε απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση, η Θέληση και μια ακόμη για να την δυναμώνει, ένας άκαμπτος  Σκοπός.Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα ξεκάθαρο τοπίο δράσης. Τις περισσότερες φορές είναι ίσως ο μόνος δρόμος επιτυχίας. Για καθετί που κάνουμε έχουμε πάντα την επιλογή να σκεφτούμε αν το θέλουμε πραγματικά. Στην πραγματικότητα, αναγκάζουμε τον εαυτό μας να κάνει ορισμένα πράγματα. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί που σας εμποδίζουν να εκφραστείτε, να ζήσετε, να εξελιχθείτε.

How easy and how convenient is it for us to blame everything and everybody for the things that we have gone on in our lives? Διαβάστε περισσότερα “NO MORE EXCUSES”

Υπάρχουν στιγμές όπου αιχμαλωτίζεστε στην δική σας αρνητική ενέργεια ; Μερικές φορές να είστε αγενείς με τον εαυτό σας ;’’Έκανα ένα λάθος ή έπεσα πολύ πιο κάτω απο τις προσδοκίες μου’’ και αντί να το δείτε σαν μία ευκαιρία να μάθετε απο αυτό εγκλωβίζεστε σε αυτό τον λαβύρινθο . Eίμαι σίγουρος οτι μπορείτε να το αλλάξετε. Όλοι έχουμε περάσει αυτές τις καταστάσεις . Όλοι έχουμε κακές στιγμές και αμφιβολίες για μας. Διαβάστε περισσότερα “9 Λόγοι να συνεχίζεις όταν υποφέρεις.”