Από τα μαθηματικά μπορούμε να διακρίνουμε ότι η επίλυση ενός προβλήματος είναι σπάνια άμεση και γι’ αυτόν το λόγο είναι απαραίτητη η πλάγια σκέψη. Είναι θεμιτό; Φυσικά και ναί. Η πλάγια σκέψη προέρχεται ως έννοια από την αντίληψη της κάθε δυσκολίας. Μεθοδολογικά, δεν υπάρχει πρόσβαση στον κύριο στόχο. Κατά συνέπεια, ο πρώτος στόχος είναι η πρόσβαση. Δεν είναι όμως μια μεταφορά δομής, διότι ο στόχος είναι ενδιάμεσος. Το μοντέλο της πλάγιας σκέψης μπορεί να ενσαρκωθεί και στο πυρήνα της κοινωνίας. Το αντιδραστικό πνεύμα και η επαναστατική σκέψη συσχετίζονται τουλάχιστον ή ακόμα και αλληλοεπηρεάζονται. Ενώ αυτές οι έννοιες είναι ουσιαστικά διαφορετικές με τα κοινωνικά δεδομένα, τις ισοπεδώνουμε διότι επιδιώκουμε τη σταθερότητα και προσπαθούμε να αποφύγουμε κάθε ανατρεπτικό στοιχείο που μπορεί να αλλάξει τις συμβατικές ισορροπίες. Με το πρόσχημα της σταθερότητας, η κοινωνική αδράνεια καταπατά την ανθρώπινη πλάγια σκέψη. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφορά είναι πηγή κινδύνου διότι αποτελεί ένα άλλο νοητικό σχήμα και στην ουσία μία επιπλέον δυσκολία για το σύστημα που θέλει να ελέγχει κάθε πράγμα. Πρακτικά ο μόνος τρόπος επιβίωσης του συστήματος είναι ο αφοπλισμός της ανθρώπινης σκέψης από κάθε κοινή δραστηριότητα.
Εφόσον η ανθρώπινη σκέψη δεν ανήκει de factο στον κοινωνικό δογματισμό, δεν πρέπει να υπάρχει. Και αν υπάρχει, το σύστημα πρέπει να την εξοντώσει με κάθε τρόπο. Η δική μου γενιά, που γαλουχήθηκε την περίοδο της απόλυτης αισθητικής εξαθλίωσης της σύγχρονης Ελλάδας, φυλακισμένη στην ευκολία της ‘‘επαναστατικής της ελευθερίας’’ , παραδόθηκε στο φόβο της αδράνειας, έπαψε να προσδοκά την αποκρυστάλλωση των στόχων της. Έγινε με τη σειρά της μέρος ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που κυριαρχείται απο ανωριμότητα. Η κοινωνική αδράνεια ωστόσο, είναι μια φυσιολογική τάση της μάζας που αναζητά μια σταθερή ισορροπία δίχως να εξετάζει τις άλλες επιπτώσεις. Ενώ η ανθρώπινη σκέψη για να υπάρχει και να δημιουργεί πρέπει να βρίσκεται μακράν της ισορροπίας. Αλλιώς δεν μπορεί να αναπτυχθούν ούτε η πολυπλοκότητα ούτε η ποικιλομορφία της. Έτσι σε κάθε περίπλοκο μαθηματικό προβλημα αλλά και κάθε είδους ανάλυση της κοινωνίας επιζητούμε την ισορροπία. Μερικές φορές είναι σημαντικό να δούμε το πως φτάνουμε σε ισορροπία και όχι αυτή καθεαυτή η ισορροπία.Σε τελική ανάλυση, η σταθερότητα μέσω της αδράνειας είναι κάτι που πρέπει να αποφέυγεται ακόμα και αν μεγιστοποιείται η εντροπία αυτού του σχήματος όπως υπαγορεύουν τα αξιώματα της Θερμοδυναμικής.