Όταν χαρακτηρίζουμε τη θερμοδυναμική ισορροπία μέσω του ελάχιστου της ελεύθερης ενέργειας Gibbs έχουμε ένα πρόβλημα: Σκεφτόμαστε ότι οι οργανώσεις που υπάρχουν στη φύση είναι ανάλογου τύπου; Βεβαίως και όχι. Αυτό πρακτικά σημαίνει με έμμεσο τρόπο ότι ακόμα και εκτός ισορροπίας μπορεί να υπάρξει μία τάξη που παράγει αυτό που παρατηρούμε στη φύση. Άρα, θα μπορούσε κανείς να μελετήσει αυτό το πλαίσιο για να αντιληφθεί ότι έχει επιπτώσεις και στις ανθρώπινες δομές. Οι κοινωνίες για να μην χάσουν το ‘‘αιώνιο’’ παρόν τους προωθούν την αναστρεψιμότητα. Φυσικά, υπό αυτό το πλαίσιο δεν υπάρχει η φθορά του χρόνου. Στην πραγματικότητα, οι διαδικασίες οι οποιές έχουν αξία είναι οι μη αναστρέψιμες διαδικασίες. Όσον αφορά στον άνθρωπο, η μη αναστρεψιμότητα του δεν προέρχεται από την ενταξή του στο ευρύτερο χρονικό πλαίσιο, αλλά πρακτικά από την δράση του σε επίπεδο κοινωνίας και το έργο του στο πεδίο της ανθρωπότητας. Οι κοινωνίες δεν ζητούν το έργο, αφού διαμορφώνουν το χρόνο αλλάζοντας το παρόν τους. Αν το σκεφτούμε ορθολογικά η κοινωνία θέλει άτομα που να ακολουθούν τις οδηγίες της και να γονατίζουν όταν πρέπει. Δεν θέλει καινοτομία, μη αναστρέψιμες διαδικασίες, ριζοσπαστικές κινήσεις. Υπό αυτή την έννοια, οι άνθρωποι γίνονται επικίνδυνοι αφού είναι μη αναστρέψιμοι.
Το πρόβλημα αυτό δημιουργεί μεμονωμένες ανθρώπινες σχέσεις που είναι ικανές να αναστρέψουν την δομή της αναστρεψιμότητας. Είναι σαν ένα μεγάλο δίκτυο από ιδιομορφίες προσώπων που μπορούν να αλλαξούν την κυριαρχία του παρόντος. Γνωρίζοντας τις τεχνικές του Fourier και του Fick μπορούμε να αντισταθούμε στη βούληση της κοινωνίας αν έχουμε ένα ευρύτερο σκοπό: να παράξουμε έργο για την ανθρωπότητα. Πέρα από την ισορροπία που προβλέπει η Θερμοδυναμική μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα και εκτός ισορροπίας. Μπορεί να βρεθεί ένας κύκλος διαδικασιών όπου να παράγει μία δομή σταθερότητας ακόμα και στο πλαίσιο της αντίληψης ότι ‘‘ τα πάντα γύρω μας καταστρέφονται ’’. Με άλλα λόγια, το κεντρικό σύστημα δεν είναι η λύση αλλά η αρχή. Λειτουργεί ως πυλώνας με μια βάση αλλά δεν είναι κατ’ανάγκη παραγωγική. Οφείλει, ωστόσο, να περιέχει δομές που να είναι ανθεκτικές και να εξηγεί την διαχρονικότητα τους στο πλαίσιο της ανθρωπότητας.