Είναι πολύ απλό αν το σκεφτείτε ορθολογικά ότι οι άνθρωποι μπορούν να χωριστούν σε αυτούς που “υπόστηρίζουν” και σε εκείνους που “υπέρστηρίζουν”. Η υποστήριξη υπάρχει στο πρόβλημα του άλλου. Παρόλα αυτά δεν μπορεί παρά να παίξει ρόλο συμπονετικό. Η υπερστήριξη είναι ένα τελείως διαφορετικό εγχείρημα. Από το οικογενειακό περιβάλλον, στο ακαδημαϊκό , στο εργασιακό καθώς και σε κάθε μορφή αλληλεπίδρασης ανθρώπων μέσω κοινωνικών σχέσεων η υπερστήριξη συνίσταται στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος του άλλου χωρίς να υπάρξει ζητήση επίλυσης του. Άρα, η υπερστήριξη είναι κάτι πιο δυνατό που δεν περιορίζεται στη συμπόνεια και στην ελεημοσύνη αλλά ούτε και στις φωτεινές επιγραφές ευχαριστιών. Ωστόσο, γιατί να είναι αυτό σημαντικό; Πόσες φορές έχετε σκεφτεί ένα πρόβλημα που το βλέπετε εσείς ενώ οι άλλοι όχι; Παίζοντας ενεργό ρόλο σε αυτό καταφέρνετε να αντιμετωπίζετε προβλήματα που θα έρθουν, επιλύοντας μία σειρά από θέματα που θα προέκυπταν αν δεν το έκανε κάποιος. Κι ύστερα όλοι θα είναι χαρούμενοι και εσείς μέτα-χαρούμενος. Και για την ακρίβεια των λεγομένων, χαρούμενος μπορεί να είναι κάποιος για μία δύο μέρες συνεχόμενα ή ακόμα και λίγο παραπάνω ενώ μετά-χαρούμενος (η χαρά που νιώθεις όταν βλέπεις τους άλλους που έκανες να είναι χαρούμενοι) μπορεί να κρατήσει για πάντα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε ανάγκη να θέλουμε να ανήκουμε στην κοινωνία, σ’ αυτή ανήκουμε εξ αρχής. Το θέμα είναι πώς να βγούμε από την κοινωνία, για ν’ ανήκουμε στην ανθρωπότητα. Αυτή είναι η υπερδομή όπου έχουν νόημα τα προηγούμενα. Για ν’ ανήκουμε στην ανθρωπότητα, δεν γίνεται χωρίς έργο. Θα πείτε ναι, αλλά μπορεί όλοι να παράγουν έργο; Άρα βλέπετε θα κάνετε την ερώτηση αν η μονάδα, που είναι μονόχρωμη, μπορεί να παράγει ένα έργο που είναι πολύχρωμο, ενώ η απάντηση είναι: ναι, μόνο μαζί με άλλους. Άρα η συλλογικότητα και η θέλησή της ακολουθεί ένα νοητικό σχήμα που είναι πώς να ανήκω σε μια οντότητα, που είναι διαχρονική όπως είναι η ανθρωπότητα. Με ποιον τρόπο; Άμα φτάσετε σ’ αυτό το στάδιο, σκεφτείτε από μόνοι σας, τι είναι ένας άνθρωπος που δεν ανήκει σε καμία παρέα. Είναι ο πρώτος άνθρωπος. Σαν μοντέλο, χρειαζόμαστε και τους “υποστηρικτές” καθώς και τους “υπερστηρικτές”. Μόνο που οι πρώτοι ανήκουν στη κοινωνία. Καταλήγοντας, αν αποφασίσουμε ότι η ζωή μας είναι η φλούδα της κοινωνίας τότε όταν τελειώνει η κοινωνία τελειώνουμε κι εμείς. Όσο για τους άλλους, είναι απλό: Ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι είναι κρίκος αλυσίδας.