Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει! Το να αποδεχθεί κάποιος αυτήν την ιδέα και να την κάνει σημείο αναφοράς του, —δηλαδή να μάθει να ζει σύμφωνα με αυτήν—, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και, κυρίως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν είμαι ενήλικος, κανείς δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω.
Κρύβουμε την αληθινή μας δυναμική. Κρύβουμε όλα εκείνα για τα οποία είμαστε ικανοί. Και ζούμε επιδεικνύοντας την πιο υποβαθμισμένη μας πλευρά. Εκείνη που είναι κοινωνικά αποδεκτή. Εκείνη που μας έμαθαν να καλλιεργούμε.Όχι μόνο. Θυμόμαστε και μέρος του μηνύματος που μας μετέδωσαν οι γονείς μας: «Μην μπλέκεις σε μπελάδες…»
Ή, ακόμη χειρότερα: «Αν συνεχίσεις έτσι, δε θα σε θέλει κανείς…»
Τι σημαίνει συνεχίζω έτσι;
Γενικά, το μόνο που απαιτείται, είναι να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους άλλους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν. (Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει «όχι» αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: τον σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνονται ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.)