Μία επαναστατική σκέψη

Στην αρχή συνήθως, μία έννοια την αντιλαμβάνεται κανείς με “τα χέρια και τα μάτια”. Και αφού εξασκηθείς πολύ και παίξεις μαζί της, μαθαίνεις όλες τις ιδιοτροπίες και τα μυστικά της. Μπορείς να καταλάβεις πότε θα σου πει ναι και πότε σου θα σου πει όχι. Πότε σε αφήνει και πότε δεν σε αφήνει. Θα ξέρεις εκείνες τις λεπτομέρειες που σε σένα φανερώνουν τις συμπεριφορές τις οποίες, αυτοί που δεν την γνωρίζουν, δεν μπορούν να τις αντιληφθούν.

Και έτσι λοιπόν, σιγά σιγά, δεν χρειάζονται μάτια και χέρια. Χρειάζεται μόνο το μυαλό, γιατί τόσο εξοικειώνεσαι με την εικόνα της και τις συνήθειες της που δεν θα χρειάζεται να την “βλέπεις” για να κάνεις συλλογισμούς. Σε αυτή την πρώτη αφαίρεση λοιπόν, αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι την έννοια με έναν διαφορετικό τρόπο καθώς αυτό που συνηθίζουμε να θεωρούμε σαν πραγματικότητα περνάει σε ένα στάδιο καθαρά ιδεών.

Καλά ως εδώ, αλλά το απροσδόκητο για την κοινή πεποίθηση, η οποία εξυψώνει την λογική, το μυαλό και το πνεύμα (χωρίς να αντιλαμβάνεται στην πραγματικότητα γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτά και γιατί είναι τόσο σπουδαία, αλλά θα μου πεις, σε μια κοινωνία όπως αυτή στην οποία ζούμε σήμερα δεν θα είχαμε και περισσότερες προσδοκίες από οτιδήποτε ξεκινάει με την λέξη “κοινή”) είναι ότι εμφανίζεται ένα ακόμα επίπεδο αφαίρεσης κατά το οποίο η λογική αρχίζει να μετασχηματίζεται σε συναίσθημα. Οι συλλογισμοί αποκτούν τεράστιες ταχύτητες μέσα από μία βαθιά διαισθητική αντίληψη και ξεδιπλώνονται οι πιο ουσιαστικές σχέσεις που συνδέουν τον κόσμο.

Σίγουρα η δική μας κουλτούρα η οποία δέχεται σαν έγκυρο μόνο ότι γίνεται στην πράξη ή έστω με την λογική, μας κάνει να είμαστε απόλυτα επιφυλακτικοί μπροστά σε κάτι τέτοιο. Πάντως, ήδη από το πρώτο στάδιο η διαφορά στην ταχύτητα των συλλογισμών είναι κάτι παραπάνω από αισθητή.  Η συνειδητοποίηση του ότι η πραγματικότητα ξεπερνά κατά πολύ το υλικό πλαίσιο μέσα στo οποίο την αντιλαμβανόμαστε, αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για μια ολοκληρωμένη ορθολογική σκέψη, καθώς διαμορφώνει όχι μόνο τις φιλοσοφικές μας τάσεις αλλά υποδεικνύει τόσο τον δρόμο για τον καινούργιο κόσμο όσο και την θέση του ανθρώπου μέσα σε αυτό.

Life-where are you?

Στηριχτήκαμε για πολύ καιρό σε απαιτήσεις άλλων. Σε λόγια, απόψεις, θεωρίες και πραγματικότητες άλλων. Στηριχτήκαμε σε φίλους, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον και επιτρέψαμε να μας καθοδηγούν τυφλά. Φαινομενικά. Ενστερνιστήκαμε πράγματα που ‘έβλεπαν’ άλλοι για εμάς. Την αδυναμία αυτή την ονομάσαμε πίστη. Στην τελική, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσεις εσένα? Μα φυσικά, γιατί είναι τόσο εύκολο να ακολουθείς τους άλλους. Κρύβεσαι πίσω απο αυτούς και η ζωή περνά. Όταν αποφασίζεις να κοιτάξεις μέσα, το μόνο φως στο οποίο μπορείς να στηριχτείς είναι το δικό σου. Αλλά κάπως πρέπει να το ανάψεις. Και για αρκετό καιρό θα είσαι αντιμέτωπος μόνο με σκοτάδι. Είναι δύσκολο. Απλά δεν τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με υπομονή. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ειναι πραγματικά περίεργο να περπατάς χωρίς κανέναν πλάι σου και να ψάχνεις τον σωστό δρόμο όταν είσαι τυφλός για τόσο πολύ καιρό.

Στο πέρασμα, θα βρεθούν πολλοί ειδήμονες που θα σε προτρέψουν ‘Μην κάνεις αυτό’, ‘Μην κάνεις εκείνο’. Πολλοί που θα σε κρίνουν για αυτό που είσαι, για τα λάθη που έκανες. Για τα σωστά βήματα που έπρεπε να κάνεις αλλά δεν τα έκανες. Μην τους ακούσεις. Δείχνουν οτι γνωρίζουν και ότι σε νιώθουν. Το ίδιο ίσχυει  με τους ανθρώπους. Στις αποφάσεις και τις επιλογές που λαμβάνουμε απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση, η Θέληση και μια ακόμη για να την δυναμώνει, ένας άκαμπτος  Σκοπός.Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα ξεκάθαρο τοπίο δράσης. Τις περισσότερες φορές είναι ίσως ο μόνος δρόμος επιτυχίας. Για καθετί που κάνουμε έχουμε πάντα την επιλογή να σκεφτούμε αν το θέλουμε πραγματικά. Στην πραγματικότητα, αναγκάζουμε τον εαυτό μας να κάνει ορισμένα πράγματα. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί που σας εμποδίζουν να εκφραστείτε, να ζήσετε, να εξελιχθείτε.

Είσαι ότι πετάς. Σκουπίδι.

Προσπαθούμε πολλές φορές να κατηγορήσουμε την κοινωνία, τους πολιτικούς, το οικογενειακό περιβάλλον, τους φίλους για τα προβλήματα που ερχόμαστε κατά μέτωπο καθημερινά. Ποτέ , όμως τον εαυτό μας. Και αυτό γιατί; Γιατί, φυσικά οι Έλληνες δεν κάνουν ποτέ λάθος. Γιατί, φυσικά οι Έλληνες τα ξέρουν όλα. Αν πεις τίποτα ωστόσο , είτε θα σε απαξιώσουν γιατί δεν θέλουν να ακούν διαφορετικές απόψεις από τις δικές τους ή θα έχεις κάνει μια τρύπα στο νερό γιατί όπως είναι γνωστό μας νοιάζει ο εαυτούλης μας και μόνο.

Ερχόμαστε  επί της ουσίας. 2/9/2017. Ώρα 8 μ.μ . Παρκαρισμένο αμάξι ακριβώς μπροστά από κάδο ανακύκλωσης στην οδό Ερμού. O οδηγός βγαίνει από το αμάξι να βγάλει ένα διαφημιστικό φυλλάδιο από το πίσω μέρους του αυτοκινήτου. Ο κύριος παίρνει το φυλλάδιο, κοιτά τον μπλε κάδο ανακύκλωσης που είναι κυριολεκτικά τρία βήματα μακριά του, και το πετάει στο πεζοδρόμιο δίπλα από την θέση του οδηγού. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο κύριος δεν είχε κάποιο κινητικό πρόβλημα πού να δυσχέραινε την μετακίνησή του που και πάλι δεν θα δικαιολογούσε την κάτωθι πράξη. Και ερχόμαστε στο βασικό ερώτημα: Ποια είναι αυτή η λογική που απελευθερώνει και νομιμοποιεί την αυταπάτη πολλών ότι η αξία του σπιτιού τους είναι ανεξάρτητη και αυθύπαρκτη από αυτήν του κοντινού και ευρύτερου αστικού τους περιβάλλοντος; Από πού αντλούν το θράσος να απαξιώνουν και να επιβαρύνουν με αυτόν τον τρόπο την υγεία και την ποιότητα ζωής των συμπολιτών τους;

H απάντηση είναι η βλακεία που μας κυριεύει . Η απάντηση είναι ότι ο κλασικός Ελληνάρας έχει μάθει να μην υπολογίζει τίποτα, την στιγμή που ζούμε σε μία τυφλή κοινωνία που δίνει χώρο και πάτημα σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Και, για να το βγάλουμε και αυτό από τη μέση, η ανοησία δεν μπορεί πια να είναι δικαιολογία. Πόσο ακόμα δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι θα απαλλάσσονται κατά καιρούς από τις ευθύνες τους λόγω… βλακείας;

Έχουμε ως λαός πρόβλημα με τα σκουπίδια που όσο περνά ο χρόνος θα γίνεται χειρότερο. Θέλουμε τα σπίτια μας καθαρά αλλά αδιαφορούμε για την καθαριότητα των κοινόχρηστων χώρων. Πετάμε σκουπίδια στον δρόμο, στα πανεπιστήμια, στα πάρκα, στα δάση, στις παραλίες. Όλη η Ελλάδα ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Κανείς δεν μιλάει για αυτά γιατί έχουμε πιο σοβαρά προβλήματα. Α, ναι, σωστά,  το οικονομικό πρόβλημα. Μάντεψε φίλε συν Έλληνα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το οικονομικό. Δεν είναι καν το πιο σημαντικό. Tο πιο σημαντικό είναι η αλλαγή νοοτροπίας μας. Αυτή, ξεκινά από κάθε σπίτι ξεχωριστά, καλλιεργώντας αξίες και ιδανικά. Πρέπει να χαράξουν το δρόμο οι μεγαλύτεροι για να ακολουθήσουν οι νεότεροι, για μία Ελλάδα πιο καθαρή με ‘καθαρούς’  Έλληνες.

 

 

Μαθηματικά και εγκέφαλος

 

Η δημιουργία ενός μηχανισμού αποθήκευσης νέων πληροφοριών στον ανθρώπινο εγκέφαλο κατά τη διάρκεια της ζωής του αποτέλεσε ένα μεγάλο άλμα στην εξέλιξη. Ο άνθρωπος μαθαίνει και οι γνώσεις του αποθηκεύονται στη μνήμη. Μάθηση είναι η απόκτηση γνώσεων και μνήμη είναι η αποθήκευση αυτής της γνώσης. Υπάρχουν δύο είδη μνημονικής αποτύπωσης, η βραχυπρόθεσμη και η μακροπρόθεσμη μνήμη. Διαβάστε περισσότερα “Μαθηματικά και εγκέφαλος”

Η προσφορά ΣΟΥ στην εξέλιξη της κοινωνίας

Πολλές είναι οι ακαδημαϊκές έδρες, αλλά λίγοι οι σοφοί και ευγενείς δάσκαλοι. Τα αναγνωστήρια είναι πολλά και μεγάλα, αλλά λίγοι είναι οι νέοι που νιώθουν γνήσιο πόθο για την αλήθεια και την δικαιοσύνη. Η φύση σκορπίζει τα δώρα της και σπάνια δημιουργεί ένα εκλεκτό είδος. Όλοι μας το γνωρίζουμε αυτό, λοιπόν, γιατί να μεμψιμοιρούμε; Μήπως δεν ήταν πάντα έτσι, και δεν θα εξακολουθεί να είναι το ίδιο;

Αλλά υπάρχει και κάτι σαν το πνεύμα της εποχής, μία χαρακτηριστική νοοτροπία μιας ορισμένης γενιάς που περνάει από άτομο σε άτομο και δίνει στην κοινωνία τον ιδιαίτερο τόνο της.
Ο καθένας μας πρέπει να δώσει την μικρή του συμβολή για το μετασχηματισμό αυτού του νοήματος της εποχής. Ας συγκρίνουμε το πνεύμα που ζωογονούσε τους νέους των πανεπιστημίων πριν εκατό χρόνια, μ’αυτό που κυριαρχεί σήμερα. Εκείνοι πίστευαν στη βελτίωση της ανθρώπινης κοινωνίας, σέβονταν κάθε τίμια γνώμη, και ανέχονταν εκείνο που για χάρη τους είχαν αγωνιστεί και ζήσει οι παλαιότεροι Εκείνη την εποχή οι άνθρωποι αγωνίζονται για μια ευρύτερη πολιτική-κοινωνική ένωση . Αυτά τα ιδανικά, τα διατηρούσαν ζωντανά οι φοιτητές και οι δάσκαλοι.

Και σήμερα υπάρχει μια κίνηση για την κοινωνική πρόοδο, για την ανοχή και την ελευθερία της σκέψης,για μια ευρύτερη πολιτικό-κοινωνική ένωση που σήμερα ονομάζουμε Ευρώπη. Αλλά οι φοιτητές έχουν πάψει, όπως και οι δάσκαλοι , να ενσαρκώνουν τα ιδανικά και τις αξίες τους. Όποιος κοιτάει ψύχραιμα και αμερόληπτα την εποχή μας, πρέπει να το παραδεχτεί.

Όταν αναμετράμε τη ζωή μας και τις προσπάθειές μας , γρήγορα παρατηρούμε πως όλες σχεδόν οι πράξεις μας και οι πόθοι μας συνδέονται με τη ζωή των άλλων ανθρώπων. Το μεγαλύτερο μέρος της γνώσης μας, μας μεταδόθηκε από άλλους ανθρώπους, μέσω μία γλώσσας που άλλοι δημιούργησαν. Είναι σαφές ότι, χωρίς την γλώσσα, οι διανοητικές μας ικανότητες θα ήταν πολύ φτωχές. H αξία του ανθρώπου ως προς την κοινωνικότητα και ύστερα την πρόοδο όπως αναφέρθηκε εξαρτάται πρωταρχικά από το έως που φτάνουν τα αισθήματα,οι σκέψεις και οι πράξεις του για το καλό των συνανθρώπων του. Φυσικά, τον αποκαλούμε καλό ή κακό εκτιμώντας τα χαρακτηριστικά του από τα κοινωνικά του προσόντα. Και όμως μία τέτοια στάση θα ήταν  εξ αρχής άδικη. Είναι κρίσιμο λοιπόν, η πρόοδος της κοινωνικής ζωής να περάσει από τα χέρια ανιδιοτελών ανθρώπων και να ενσαρκωθεί στους νέους της εποχή.

 

Μήπως πρέπει να δούμε το μέλλον;

Κατηγορούμε τους πάντες και τα πάντα δίχως να διαβάζουμε τις συνθήκες και τα συντάγματα. Θεωρούμε ότι όλα μάς είναι γνωστά και οι πράξεις αποδεικνύουν το αντίθετο. Χρειαζόμαστε τείχη για να τα σπρώχνουμε, αλλιώς δεν θα είχαμε κανένα ρόλο σε αυτήν την κοινωνία. Διαβάστε περισσότερα “Μήπως πρέπει να δούμε το μέλλον;”

Τι δεν είναι πανεπιστήμιο

Το πανεπιστήμιο νεοέλληνα δεν είναι– η διάπλαση των φοιτητών. Αυτός ο υψηλός και σοβαρός στόχος έχει ανατεθεί στο ρόλο του σχολείου και της γενικότερης παιδείας    (και το οποίο δεν τα πήγε και πολύ καλά).Δεν είναι φροντιστήρια κομματικής πολιτικής – αυτά ας τα φτιάξουν στις αυλές των δικών τους σπιτιών τα κόμματα και όχι στο παρασκευαστήριο καινοτομίας για τον ελληνικό λαό. Διαβάστε περισσότερα “Τι δεν είναι πανεπιστήμιο”

Ηττημένος ηγέτης

Ένας ηγέτης κρίνεται χωρίς προθεσμίες – από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Το αίτημα «να του δώσουμε χρόνο» , όταν εμφανίζεται, είναι προγνωστικό σημάδι εγγυημένης ηγετικής ανικανότητας.Το ηγετικό χάρισμα δεν γεννιέται με την εκλογή στο ηγετικό υπούργημα ούτε το αποκτά κανείς με τον καιρό, «μαθαίνοντας» να ασκεί ηγεσία. Διαβάστε περισσότερα “Ηττημένος ηγέτης”

αιΘΑΝολη…ΑΤΟΣ

Η αιθανόλη κατατάσσεται από ιατρική άποψη στα κατασταλτικά του κεντρικού νευρικού συστήματος . Τα αποτελέσματά της δηλαδή , η κατάσταση μέθης μοιάζουν σε μεγάλο βαθμό με την ανταπόκριση που έχουμε στα αναισθητικά. Διαβάστε περισσότερα “αιΘΑΝολη…ΑΤΟΣ”

Η εσωτερική μας δυναμική

Είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να μην κάνει ποτέ αυτό που δεν θέλει! Το να αποδεχθεί κάποιος αυτήν την ιδέα και να την κάνει σημείο αναφοράς του, —δηλαδή να μάθει να ζει σύμφωνα με αυτήν—, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και, κυρίως, αυτό που θέλω να πω είναι ότι, αν είμαι ενήλικος, κανείς δεν μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Διαβάστε περισσότερα “Η εσωτερική μας δυναμική”