Στηριχτήκαμε για πολύ καιρό σε απαιτήσεις άλλων. Σε λόγια, απόψεις, θεωρίες και πραγματικότητες άλλων. Στηριχτήκαμε σε φίλους, οικογένεια, κοινωνικό περιβάλλον και επιτρέψαμε να μας καθοδηγούν τυφλά. Φαινομενικά. Ενστερνιστήκαμε πράγματα που ‘έβλεπαν’ άλλοι για εμάς. Την αδυναμία αυτή την ονομάσαμε πίστη. Στην τελική, γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθήσεις εσένα? Μα φυσικά, γιατί είναι τόσο εύκολο να ακολουθείς τους άλλους. Κρύβεσαι πίσω απο αυτούς και η ζωή περνά. Όταν αποφασίζεις να κοιτάξεις μέσα, το μόνο φως στο οποίο μπορείς να στηριχτείς είναι το δικό σου. Αλλά κάπως πρέπει να το ανάψεις. Και για αρκετό καιρό θα είσαι αντιμέτωπος μόνο με σκοτάδι. Είναι δύσκολο. Απλά δεν τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με υπομονή. Και αυτό είναι το πρόβλημα. Ειναι πραγματικά περίεργο να περπατάς χωρίς κανέναν πλάι σου και να ψάχνεις τον σωστό δρόμο όταν είσαι τυφλός για τόσο πολύ καιρό.
Στο πέρασμα, θα βρεθούν πολλοί ειδήμονες που θα σε προτρέψουν ‘Μην κάνεις αυτό’, ‘Μην κάνεις εκείνο’. Πολλοί που θα σε κρίνουν για αυτό που είσαι, για τα λάθη που έκανες. Για τα σωστά βήματα που έπρεπε να κάνεις αλλά δεν τα έκανες. Μην τους ακούσεις. Δείχνουν οτι γνωρίζουν και ότι σε νιώθουν. Το ίδιο ίσχυει με τους ανθρώπους. Στις αποφάσεις και τις επιλογές που λαμβάνουμε απαιτείται μια διαφορετική προσέγγιση, η Θέληση και μια ακόμη για να την δυναμώνει, ένας άκαμπτος Σκοπός.Είναι πολύ σημαντικό να έχεις ένα ξεκάθαρο τοπίο δράσης. Τις περισσότερες φορές είναι ίσως ο μόνος δρόμος επιτυχίας. Για καθετί που κάνουμε έχουμε πάντα την επιλογή να σκεφτούμε αν το θέλουμε πραγματικά. Στην πραγματικότητα, αναγκάζουμε τον εαυτό μας να κάνει ορισμένα πράγματα. Αναρωτηθείτε, λοιπόν, ποιοί είναι αυτοί που σας εμποδίζουν να εκφραστείτε, να ζήσετε, να εξελιχθείτε.