Το μονοπώλιο της κυριαρχίας του φόβου είναι το πιο σύνηθες όπλο της εξουσίας το οποίο λειτουργεί αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζεται άμεσα. Η τρομοκρατία του συστήματος βασίζεται στην παραπληροφόρηση. Διότι, φυσικά η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας. Όταν δεν ξέρεις, παθαίνεις. Κι όταν δεν δημιουργείς, πεθαίνεις. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μόνοι είμαστε ασήμαντοι, το άτομο δεν είναι άνθρωπος. Η ιδέα του ανθρώπου ως κοινωνικό ον γεννιέται μόνο με την έννοια της συνεργασίας σε μια ομάδα ανθρώπων. Συμμετέχοντας σ’ ένα κοινό κύμα νιώθουμε ότι ανήκουμε στον ίδιο ωκεανό που ονομάζεται ανθρωπότητα. Διαβάστε περισσότερα “Τερματικές μετασκέψεις”
Συντάκτης: Dimitris Lampropoulos
Μαθηματική σκέψη στη σύγχρονη πραγματικότητα
Κοιτάζοντας τις ανθρώπινες γλώσσες ως παραλλαγές της ίδιας σκέψης, είναι φυσικό, αν και ανατρεπτικό τελικά, να δούμε τα μαθηματικά ως κωδικοποίηση της σκέψης. Διότι κάθε φράση της φυσικής μας γλώσσας οφείλεται σε μια ιδέα και η ίδια μπορεί να κωδικοποιηθεί σε μια μαθηματική έννοια.
Η ουσία είναι μία: τα μαθηματικά είναι επίτευγμα του ανθρώπινου νου, άρα της σκέψης του. Η σκέψη μας δημιουργεί ιδέες, και αυτές μαθηματικά. Διότι βλέπουμε μόνο αυτά που καταλαβαίνουμε. Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι ανεξάρτητα, παραμένει η ιδέα ότι η πραγματικότητά τους είναι αναγκαστικά κοινή. Άρα για τον άνθρωπο υπάρχει μόνο και μόνο αυτή, με την έννοια του Heisenberg. Σημασία έχει, λοιπόν, αυτή η πραγματικότητα. Και τα μαθηματικά, με τις αφηρημένες τους έννοιες, δημιουργούν την πραγματικότητα. Τα μαθηματικά είναι η κωδικοποιημένη σκέψη μας, και η σκέψη μας οι ιδέες των μαθηματικών. Διαβάστε περισσότερα “Μαθηματική σκέψη στη σύγχρονη πραγματικότητα”
Οι κοινωνίες των τρελών
Οι άνθρωποι όχι μόνο σπάνια αντιλαμβάνονται πότε σφάλουν αλλά τους είναι δύσκολο ακόμα και να παραδεχθούν συνειδητά τη δεινή θέση στην οποία έχουν οδηγηθεί. Αρκεί μια βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους της Πάτρας για του λόγου το αληθές.Το φαινόμενο αυτό είναι η κυριότερη συνέπεια της μεγαλύτερης πηγής δυστυχίας που χαρακτηρίζει την εποχή μας – της προόδου, η οποία εκδηλώνεται μ’ έναν αναβρασμό, με την εντατικοποίηση της εργασίας, που ωστόσο διοχετεύεται σε τελείως ανώφελες ή και καταφανώς επιβλαβείς δράσεις, με μια μόνιμη μέθη για διαρκώς νέα κι ολοένα πιο πολύπλοκα εγχειρήματα, που απορροφούν όλο μας το χρόνο, και – το σημαντικότερο – με μια άκρα αυταρέσκεια. Διαβάστε περισσότερα “Οι κοινωνίες των τρελών”
Διαίρεση συστημάτων μέ πολύπλοκες δομές
Τα συστήματα που απαντώνται στο σύγχρονο κόσμο με την ευρύτερη τους έννοια και στο γενικότερο εξ αυτών πλαίσιο είναι πολύπλοκα αλλά και περίπλοκα. Έτσι, η διαίρεση τους για την ανάλυση τους ως οντότητα σπάνια αποβαίνει αποατελεσματική εκτός από τις απλές, εκφυλισμένες περιπτώσεις όπου το αρχικό εξεταζόμενο σύστημα είναι απλά μια ακολουθία υποσυστημάτων.
Οι σημαντικότερες κατηγορίες συστημάτων που μπορεί να συναντήσει κανείς : τα αιτιοκρατικά και τα πιθανολογικά , τα κλειστά και ανοιχτά συστήματα , τα ευσταθή και τα μη ευσταθή. Στο συνολό τους παρατηρεί κανείς μια τριπλή δυαδική εξάρτηση όπου εξασφαλίζει την πληρότητα αυτών. Κάθε κατηγορία εμπεριέχει όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία καθορίζουν την φυσική οντότητα τους. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι υπάρχει ένα φάσμα σημαντικών διαφορών μεταξύ των υποκατηγοριών απλούστατα επειδή τα χαρακτηριστικά ενός συστήματος δεν αποτελούν παρά το σκελετό μίας δομής. Η δομή είναι εκείνη που επιτρέπει την ύπαρξη στοιχείων που εμπλουτίζουν το σύνολο δίχως να αλλάζουν την ουσία της.
Σε γενικότερο πλαίσιο, το σύνολο δεν αποτελείται από ισάριθμο υποσύνολο. Κάθε υποσύνολο διαφέρει από το όμοιο τους και ως προς υπόσταση και ως προς το περιεχόμενο. Μερικά εξ αυτών, όπως τα κλειστά συστήματα, είναι σπάνιες περιπτώσεις που βρίσκουμε συνήθως σε μαθηματικές δομές , ενώ τα ανοιχτά συστήματα περισσότερο στις επιστήμες υγείας. Υπάρχει δε, ολόκληρη θεωρία που προβλέπει την αλλαγή κλειστού/ανοιχτού συστήματος ανάλογα με τις επιταγές ενός δόγματος. Το ίδιο φαίνεται να ισχύει στο πολιτικό πλαίσιο, ειδικά δε στο επίπεδο το κομματικό. Οι κατηγορίες και τα συστήματα είναι αναγκαία στο πεδίο της μάχης και κρίνονται α στις διαπραγματεύσεις. Φυσικά, κάθε αντίπαλος δεν πρέπει να καταλάβει σε ποιο υποσύστημα ανήκεις. Διότι, μόλις αποκτήσει τέτοια πληροφορία γίνεσαι ευάλωτος. Οι κινήσεις πλέον αποκτούν μία μη γραμμικότητα όσο αφορά τις επιπτώσεις. Έτσι, αν και είναι λογικά μη απόλυτα προβλέψιμες από τον αντιπαλό μας, εμπεριέχουν μια δυσκολία και για εμάς.
Έτσι, όταν το εξεταζόμενο σύστημα είναι ανοχτό και μη ευσταθές υπάρχουν εξωτερικές επιπτώσεις. Η συνολική πολυπλοκότητα αυξάνεται με την δράση των μικρών υποσυστημάτων τα οποία ενεργούν με βάση πλέον την ιδεολογία τους και δεν περιορίζονται σε συγκεκριμένο καλούπι, σε συγκεκριμένο σύστημα. Έτσι οι αρχικές κατηγορίες συστημάτων αποδεικνύουν την αναγκαιότητα μιάς ανώτερης μορφής θεωρίας παιγνίων.
Chem e-car competition University of Patras
Ο ετήσιος διαγωνισμός Chem-E-Car® που διοργανώνεται από το AIChE, καλεί φοιτητές Χημικής Μηχανικής να διαγωνιστούν στην κατασκευή ενός αυτοκινήτου που θα φέρει φορτίο συγκεκριμένου βάρους σε συγκεκριμένη απόσταση. Μέσω της διαδικασίας αυτής δίνεται η δυνατότητα σε μελλοντικούς χημικούς μηχανικούς να εφαρμόσουν αρχές Xημικής Mηχανικής με δημιουργικό τρόπο σε ομαδικό περιβάλλον – όπως ακριβώς θα κάνουν και στον ‘‘πραγματικό κόσμo’’. Οι φοιτητές συνθέτουν βασικές γνώσεις μαθημάτων που διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο. Στοχεύει στη πρακτική εφαρμογή της γνώσης, και στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων των φοιτητών πέρα και έξω από τη γνώση .
Στην τελική ευθεία για το Chem-E-Car® Conference που θα διεξαχθεί στο Pittsburgh των Η.Π.Α. την περίοδο 26-29 Οκτωβρίου 2018 βρίσκονται περίπου 50 ομάδες από όλο τον κόσμο. Φέτος, η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από 6 φοιτητές του Γ’ έτους του Τμήματός μας. Με αφορμή το «1ο Συμπόσιο Αποφοίτων» το οποίο διεξήχθη στο Συνεδριακό και Πολιτιστικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών στις 15-16 Ιουνίου 2018, η ομάδα του Chem-E-Car παρουσίασε την ιδέα της ‘’Hydrogen Fuel Cell’’ σε ένα φιλικό και ιδιαίτερα ενθαρρυντικό κοινό. Ακολούθησε η ομιλία του αποφοίτου του Τμήματος και γνωστού επιχειρηματία κ. Μιχάλη Λεμπιδάκη, CΕΟ στα ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΡΗΤΗΣ Α.Ε.. Ο κ. Λεμπιδάκης τόνισε την αναγκαιότητα να ανοιχτούν δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ Πανεπιστημίου και Βιομηχανίας. Σε αυτό το πλαίσιο, ο κ. Λεμπιδάκης ανακοίνωσε ότι τα ΠΛΑΣΤΙΚΑ ΚΡΗΤΗΣ Α.Ε., στηρίζοντας την καινοτομία, θα καλύψουν τα έξοδα για τη μετάβαση των φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών στο διαγωνισμό Chem-E-Car® στην Αμερική. Η δήλωση αυτή καταχειροκροτήθηκε από παλιούς γνωστούς, φίλους, καθηγητές και συμφοιτητές. Η χαρά των φοιτητών-μελών της ομάδας ήταν έκδηλη, καθώς η ευγενική χειρονομία του κ. Λεμπιδάκη βοήθησε στην επίλυση του προβλήματος χρηματοδότησης.
Όπως είναι φυσικό, οι 6 φοιτητές της ομάδας συνέχισαν με ενθουσιασμό τις δοκιμές και τις βελτιώσεις. Ασχολήθηκαν με συγκεκριμένες τροποποιήσεις, αντικατέστησαν τα αρχικά υλικά με plexiglass, βελτίωσαν την κίνηση ώστε αυτή να γίνεται χωρίς κανένα πρόβλημα και επιβεβαίωσαν τη λειτουργία της χημικής αντίδρασης που θα σταματάει το όχημα. Ξεκίνησαν πειράματα με διαφορετικά βάρη/φορτία για να βγάλουν κάποιες εξισώσεις. Σε τελικό στάδιο τα plexiglass θα κοπούν με λέιζερ ώστε το όχημα να μοιάσει όντως με αυτοκίνητο. Φυσικά, σε διεθνείς διαγωνισμούς δεν θα μπορούσε να λείψει το στοιχείο της Ελλάδας. Προς αυτή την κατεύθυνση οι φοιτητές ονόμασαν το Chem-E-Car τους ‘‘Zeus’’ αποδίδοντας στο ακέραιο την αστραπή του Δία με την ταχύτητα του αυτοκινήτου. Όλο τον Ιούλιο, ο διάδρομος του 3ου ορόφου του κεντρικού κτιρίου είχε μεταβληθεί σε… Πίστα δοκιμών, όπου η ομάδα του ‘‘Zeus’’ έκανε τα απαραίτητα δοκιμαστικά.
Στις 26 Ιουλίου 2018 ήρθε η επίσημη βεβαίωση από τους διοργανωτές του 2018 AIChE Annual Student Conference Chem-E-Car Competition® ότι η ομάδα των Χημικών Μηχανικών Πάτρας γίνεται δεκτή στο διαγωνισμό. Ευχόμαστε καλή επιτυχία στα παιδιά και να επιστρέψουν με όμορφες εμπειρίες και γνώσεις. Στην ομάδα Xhmikoi Mhxanikoi Patras! στο facebook μπορείτε να παρακολουθείτε τα νέα της ομάδας καθώς και πολύ ενδιαφέροντα video.
‘Οραμα.
Φαντάζομαι ένα κόσμο στον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ξυπνά κάθε πρωί, εμνευσμένη για να πάει στη δουλεία, αισθάνεται ασφαλής εκεί και γυρνά γεμάτη στο τέλος της ημέρας. Επιτρέψτε μου, σε αυτό το σημείο να αναφερθώ σε κάτι πολύ σημαντικό που θα βοηθήσει την απόδειξη των κάτωθι ισχυρισμών:
Η γενία των Milennials είναι μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν περίπου από το 1985 και μετά – το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Κατηγορούνται ότι δεν έχουν δικαιώματα, έιναι ναρκισσιστές , αυτό-ενδιαφερόμενοι, αδιάφοροι, τεμπέληδες. Για αυτούς το σημαντικότερο είναι τα δικαιώματα. Και επειδή το συγχέουν με την ηγεσία τόσο πολύ , αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ηγέτες ρωτούν τους Millennials ‘‘Τι θέλεις’’ απαντούν ‘’Θέλουμε να δουλέψουμε σέ έναν τόπο με σκοπό. Θέλουμε να έχουμε αντίκτυπο. Θέλουμε δωρεάν φαγητό.’’ Και για κάποιο λόγο , ανεξήγητο μεν, όταν τους δώσεις όλα αυτά ακόμα δεν είναι ευχαριστημένοι. Και αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ένα κομμάτι που συμπληρώνει το πάζλ. Υπάρχουν τέσσερα χαρακτηριστικά. Οι γονείς, η τεχνολογία, η ανυπομονησία και το περιβάλλον ανάπτυξης. Η γενία αυτή, όπου τυγχάνει να είμαι και εγώ μέρος αυτής μεγάλωσε από αποτυχημένες στρατηγικές γονικής μέριμνας. Τους είπαν ότι μπορούν να έχουν οτιδήποτε θέλουν στη ζωή , μόνο και μόνο επειδή το θέλουν οι γονείς. Μερικοί πήγαν καλά στο σχολείο επειδή παραπονέθηκαν οι γονείς. Μερικοί από αυτούς έφτασαν και το Άριστα όχι επειδή το απέκτησαν με κόπο και επιμονή αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τους γονείς. Μερικά παιδία πήραν μετάλλια συμμετοχής. Πήραν μετάλλιο για να έρθουν τελευταίοι.Έτσι, παίρνετε αυτή την ομάδα ανθρώπων που άλλοι αξίζουν άλλοι όχι και αποφοιτούν από το σχολείο, πιάνουν δουλειά και είναι πλέον ώριμα να μπούν στο πραγματικό κόσμο. Και ξαφνικά ανακαλύπτουν : δεν είναι οι ειδικοί. Οι μητέρες τους δεν μπορούν να τους προωθήσουν. Δεν παίρνουν τίποτα για να έρχονται τελευταίοι, και παρεπιπτόντως δεν μπορείτε να το έχετε επειδή το θέλετε. Και σε μία στιγμή όλη η εικόνα που καλλιεργείτο επισυναπτά για έτη θρυμματίζεται. Έτσι, έχουμε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες γενιές. Το άλλο πρόβλημα που πρέπει να συνθέσουμε είναι ότι μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο Facebook-Instagram. Με άλλα λόγια, είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα σε πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείξουμε στους ανθρώπους οτι η ζωή είναι υπέροχη και εκπληκτική, παρόλο που είμαστε καθλιπτικοί.Σωστά;
Και έτσι όλοι ακούγονται σαν να τα έχουν καταλάβει όλα. Και η πραγματικότητα είναι : Ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το έχουν βρεί. Και όταν επιδεικτικά λένε οι πιο ηλικιωμένοι ‘‘ Λοιπόν , τι πρέπει να κάνουμε ‘‘ ακούγονται σαν ‘‘Αυτό πρέπει να κάνετε’’. Και δεν έχουν ιδέα. Έτσι έχετε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες. Χωρίς δικό τους λάθος. Ας προσθέσουμε την τεχνολογία. Γνωρίζουμε ότι η δέσμευση στα κοινωνικά μέσα, τα κινητά τηλέφωνα απελευθερώνουν μια χημική ουσία που ονομάζεται ντοπαμίνη. Για αυτό όταν μας στέλνουν μήνυμα αισθανόμαστε καλά. Όταν αισθάνεστε λίγο κάτω στέλνετε δέκα μηνύματα σε δέκα φίλους. Γιατί; Ξέρετε, γειά , γειά , γειά κτλ. Γιατί αισθάνεστε καλά όταν παίρνετε τις απαντήσεις; Σκεπτόμενοι ορθολογικά γνωρίζουμε ότι η ντοπαμίνη είναι που οφείλεται σε αυτό. Γιατί μας αρέσει. Είναι η ίδια χημική ουσία που μας κάνει να νιώθουμε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν παίζουμε. Με άλλα λόγια, είναι εξαιρετικά εθιστική.
Φυσικά , έχουμε περιορισμούς ηλικίας για το κάπνισμα, το παιχνίδι και το αλκοόλ. Και δεν έχουμε περιορισμούς ηλικίας για τα κοινωνικά μέσα και τα κινητά τηλέφωνα. Ποιό το ισοδύναμο του ανοίγματος της καμπίνας υγρών καυσίμων λέγοντας στους εφήβους ‘‘Είναι τελείως ακίνδυνο για σάς.’’ Έχετε μια ολοκληρη γενιά που έχει πρόσβαση σε μια εθιστική χημική αίσθηση που ονομάζεται ντοπαμίνη καθώς περνούν από το υψηλό άγχος της εφηβείας τους. Όταν είμαστε πολύ νέοι, η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι η έγκριση των γονέων μας. Και καθώς περνούμε την εφηβεία, κάνουμε αυτή τη μετάβαση όπου τώρα χρειαζόμαστε την έγκριση των συνομηλίκων μας. Αν κάθεστε στο δείπνο με τους φίλους σας και στέλνετε μηνύματα σε κάποιον που δεν είναι εκεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Είναι ένας εθισμός. Αν κάθεστε σε μια συνάντηση με ανθρώπους που υποτίθεται ότι ακούτε και μιλάτε και βάζετε το τηλέφωνό σας στο τραπέζι – με την όψη προς τα πάνω ή προς τα κάτω, δεν με νοιάζει – που στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στο δωμάτιο οτι “δεν είστε τόσο σημαντικός για μένα τώρα.” Αυτό συμβαίνει. Και το γεγονός ότι δεν μπορείτε να το βγάλετε μακριά, είναι επειδή είστε εθισμένοι. Και όπως και όλοι οι εθισμοί στο χρόνο θα καταστρέψουν τις σχέσεις, θα κοστίζουν χρόνο, και θα κοστίζουν χρήματα, και θα κάνουν τη ζωή σας χειρότερη. Τώρα προσθέτετε την αίσθηση της ανυπομονησίας. Έχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο άμεσης ικανοποίησης. Θέλετε να αγοράσετε κάτι; Θέλετε να παρακολουθήσετε μια ταινία; Συνδεθείτε και παρακολουθήστε την ταινία σας. Δεν ελέγχετε τις ώρες ταινίας. Θέλετε να δείτε την τηλεοπτική εκπομπή σας; Bingο. Δεν χρειάζεται καν να περιμένετε από εβδομάδα έως εβδομάδα. Γνωρίζω ανθρώπους που παραλείπουν τις εποχές, ώστε να μπορούν να φτάσουν στο τέλος της σεζόν. Άμεση ικανοποίηση.
Με την καθημερινότητα και την ανυπομονησία ξεχνάμε την ουσία, γιατί η συνήθεια σκοτώνει την σκέψη. Όταν ασχολείσαι με τακτικά προβλήματα, έχεις την εντύπωση ότι λύνονται με μεθόδους της τακτικής. Το θέμα είναι ότι είναι όντως μια εντύπωση και μόνο όταν αυτά είναι κρίσιμα όπως το θέμα που εξετάζουμε παραπάνω. Επίσης η επανάληψη μιας μεθοδολογίας για την επίλυση ενός προβλήματος προϋποθέτει ότι αυτό δεν έχει μια συσσωρευτική ιδιότητα, αλλιώς αυτή θα δημιουργήσει μία αλλαγή φάσης, όπου η προηγούμενη μεθοδολογία θα καταρρεύσει. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε στρατηγικές λύσεις που δεν επηρεάζονται από αλλαγές.Μ’ αυτόν τον τρόπο θα δούμε διαφορετικά τα προβλήματα, αφού θα λύνουμε πολλά και ταυτόχρονα χωρίς να χρειαστεί η επανάληψη, αφού θα έχουμε εκ φύσης την γενίκευση.
Αναλογία στους νόμους συνείδησης και νοημοσύνης
Στο σύγχρονο κόσμο υπάρχουν πράξεις που έχουν παρατηρηθεί , φαίνεται να καταδεικνύουν νοημοσύνη, ωστόσο δεν αναμένετο να είναι προϊόν συνείδησης. Πρoκειμένου να αποφασίσουμε για αυτούς τους ισχυρισμoύς είναι φρόνημο να έχουμε το γενικότερο πλαίσιο πάνω στις ιδέες που θα χρησιμοποιήσουμε. Η πρώτη, είναι η ιδέα του ισομορφισμού. Αυτή προκύπτει από την υπόθεση ότι εφόσον οι συνέπειες των δύο υποθέσεων είναι όμοιες, αναγκαστικά , οι δύο αυτές υποθέσεις στο εξής θα πρέπει να θεωρούνται ταυτόσημες για όλα τα συλλογιστικά αντικέιμενα. Πρακτικά, είναι πλεονασμός να αποδεικνύουμε διακρίσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Όταν επιχειρηματολογούμε για μία υπόθεση, οι συνέπειές της παίζουν έναν ρόλo σε κάθε επίπεδo της επιχειρηματολογίας μας και, εφόσον αυτές οι συνέπειες είναι οι ίδιες, όλη η επιχειρηματολογία θα είναι η ίδια και, ως εκ τούτου, καμία διαφορά δεν μπορεί πραγματικά να αποδειχθεί.
Μπορούμε να εξετάσουμε δύο θεωρίες που εξηγούν φυσιολογικά φαινόμενα, το οποία θα λέγονται φαινόμενα του υποσυνείδητου. Η μεν πρώτη δηλώνει πως δεν υπάρχει μία συνείδηση που εκπληρώνει τις δράσεις της νοημoσύνης τις οποίες αργότερα θα τις χαρακτηρίσουμε υποσυνείδητες. Η άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι οι δράσεις αυτές είναι ένα αποτέλεσμα από μίας νοημοσύνης χωρίς συνείδηση ή ‘’ ασύνειδη νοημοσύνη‘’. Παρατηρούμε,όμως, πως μία τέτοια νοημοσύνη δεν διαφέρει με κανένα τρόπο από μία κανονική νοημοσύνη. Εάν η φύση αυτής της νοημοσύνης είναι συνειδητής ή ασυνείδης τα αποτελέσματα και οι συνέπειες που εξάγονται για αυτές είναι ταυτόσημες. Ένας τέτοιος ισχυρισμός στο πλαίσιο του ισομορφισμού θα κατέληγε σε ορθά αποτελέσματα. Κάθε ταυτότητα ωστόσο, είναι αναστρέψιμη. Οι υπέρμαχοι της θεωρίας του ασυνείδητου μπορούν, επομένως, να αναστρέψουν αυτή την ταυτότητα και να πουν πως μία θεωρία της ενεργής συνείδησης, για τα εν λόγω φαινόμενα, οφείλει να είναι ταυτόσημη με τη δική τους τη θεωρία. Ωστόσo, ποια είναι αυτή η ταυτότητα; Απλώς ότι, μέσα στο ασυνείδητο, αυτά τα φαινόμενα είναι ταυτόχρονα με τη συνείδηση. Τα σημεία του αντιλόγου, όπως το κατά πόσον τα φαινόμενα αυτά ονομάζονται ή όχι συνείδηση, πρέπει να παραμένουν στην άκρη προκειμένου να ορίσει τη χρήση ενός όρου όπως η συνείδηση. Η συζήτηση έγκειται στο ερώτημα της γνώσης εάν αυτά τα φαινόμενα, τα όμoια σε κάθε σημείο, οφείλουν να αποδοθούν σε αιτίες ίδιες ή διαφορετικές. Δηλαδή, τα φαινόμενα της κανoνικής συνείδησης και oι εκδηλώσεις του ασυνείδητου έχουν ή δεν έχουν τα ίδια προκείμενα; Για να καταλήξουμε σε ένα συμπέρασμα, σ’ αυτό το σημείo, oφείλουμε να αναφέρουμε το αξίωμα της ομοιομορφίας της φύσης, η οποία είναι πρακτικά η εννοιολογική βάση κάθε επαγωγικής λογικής, όπως κάθε επιστήμη. Αυτό το αξίωμα συνίσταται στο ότι τα αποτελέσματα που είναι ουσιαστικά όμοια, οφείλουν να αποδοθούν στο ίδιο αίτιο. Δίχως αυτή την πρόταση η επιστήμη δεν θα μπορεί να καταληξει σε κανένα αποτέλεσμα, στο πλαίσιο των γενικών νόμων.
Πλάγια σκέψη εκτός Θερμοδυναμικής ισορροπίας
Από τα μαθηματικά μπορούμε να διακρίνουμε ότι η επίλυση ενός προβλήματος είναι σπάνια άμεση και γι’ αυτόν το λόγο είναι απαραίτητη η πλάγια σκέψη. Είναι θεμιτό; Φυσικά και ναί. Η πλάγια σκέψη προέρχεται ως έννοια από την αντίληψη της κάθε δυσκολίας. Μεθοδολογικά, δεν υπάρχει πρόσβαση στον κύριο στόχο. Κατά συνέπεια, ο πρώτος στόχος είναι η πρόσβαση. Δεν είναι όμως μια μεταφορά δομής, διότι ο στόχος είναι ενδιάμεσος. Το μοντέλο της πλάγιας σκέψης μπορεί να ενσαρκωθεί και στο πυρήνα της κοινωνίας. Το αντιδραστικό πνεύμα και η επαναστατική σκέψη συσχετίζονται τουλάχιστον ή ακόμα και αλληλοεπηρεάζονται. Ενώ αυτές οι έννοιες είναι ουσιαστικά διαφορετικές με τα κοινωνικά δεδομένα, τις ισοπεδώνουμε διότι επιδιώκουμε τη σταθερότητα και προσπαθούμε να αποφύγουμε κάθε ανατρεπτικό στοιχείο που μπορεί να αλλάξει τις συμβατικές ισορροπίες. Με το πρόσχημα της σταθερότητας, η κοινωνική αδράνεια καταπατά την ανθρώπινη πλάγια σκέψη. Σε αυτό το πλαίσιο, η διαφορά είναι πηγή κινδύνου διότι αποτελεί ένα άλλο νοητικό σχήμα και στην ουσία μία επιπλέον δυσκολία για το σύστημα που θέλει να ελέγχει κάθε πράγμα. Πρακτικά ο μόνος τρόπος επιβίωσης του συστήματος είναι ο αφοπλισμός της ανθρώπινης σκέψης από κάθε κοινή δραστηριότητα.
Εφόσον η ανθρώπινη σκέψη δεν ανήκει de factο στον κοινωνικό δογματισμό, δεν πρέπει να υπάρχει. Και αν υπάρχει, το σύστημα πρέπει να την εξοντώσει με κάθε τρόπο. Η δική μου γενιά, που γαλουχήθηκε την περίοδο της απόλυτης αισθητικής εξαθλίωσης της σύγχρονης Ελλάδας, φυλακισμένη στην ευκολία της ‘‘επαναστατικής της ελευθερίας’’ , παραδόθηκε στο φόβο της αδράνειας, έπαψε να προσδοκά την αποκρυστάλλωση των στόχων της. Έγινε με τη σειρά της μέρος ενός σάπιου πολιτικού συστήματος που κυριαρχείται απο ανωριμότητα. Η κοινωνική αδράνεια ωστόσο, είναι μια φυσιολογική τάση της μάζας που αναζητά μια σταθερή ισορροπία δίχως να εξετάζει τις άλλες επιπτώσεις. Ενώ η ανθρώπινη σκέψη για να υπάρχει και να δημιουργεί πρέπει να βρίσκεται μακράν της ισορροπίας. Αλλιώς δεν μπορεί να αναπτυχθούν ούτε η πολυπλοκότητα ούτε η ποικιλομορφία της. Έτσι σε κάθε περίπλοκο μαθηματικό προβλημα αλλά και κάθε είδους ανάλυση της κοινωνίας επιζητούμε την ισορροπία. Μερικές φορές είναι σημαντικό να δούμε το πως φτάνουμε σε ισορροπία και όχι αυτή καθεαυτή η ισορροπία.Σε τελική ανάλυση, η σταθερότητα μέσω της αδράνειας είναι κάτι που πρέπει να αποφέυγεται ακόμα και αν μεγιστοποιείται η εντροπία αυτού του σχήματος όπως υπαγορεύουν τα αξιώματα της Θερμοδυναμικής.
Στρατηγική νοημοσύνη
Η αλληλουχία κινήσεων μπορεί να οριστεί με βάση τους ανθρώπους που βλέπουν πέρα από το παρόν. Κάθε πληθυσμός εξ ορισμού του θα περιέχει έναν πυρήνα που λέγεται μάζα. Εκ πρώτοις, αυτό δεν είναι ούτε θετικό αλλά ούτε και αρνητικό, ωστόσο η ύπαρξη του καθορίζει το πλαίσιο στρατηγικής. Κάθε αγωνιστής νιώθει απομονωμένος μέσα στον όχλο και στην αδιαφορία του, δεν θα πρέπει όμως να τον προβληματίζει. Αν το σκεφτείτε η μάζα μέσω της αδιαφορίας της δεν προσπαθεί να εξοντώσει κάθε αγωνιστή, δεν ξέρει καν ότι υπάρχει. Ακόμα και ο ίδιος ο αγώνας, αν υπάρχει μάχη δεν είναι αντιληπτός από τη μάζα διότι ζει κάτω από την δειλία. Έτσι, δεν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να χρησιμοποιούμε την μάζα ώς αδράνεια.
Όταν προσπαθούμε να εξετάσουμε προβλήματα που χρησιμοποιούν ρευστή νοημοσύνη, τότε όσον αφορά στην αποθήκευση πληροφοριών δεν είναι τόσο η λύση που είναι σημαντική παρά η μεθοδολογία επίλυσης του προβλήματος διότι μόνο αυτή εμπεριέχει τα νοητικά σχήματα του πυρήνα. Η λύση από μόνη της δεν αποθηκεύει την ουσιαστική πληροφορία και σε γενικό πλαίσιο παρουσιάζεται ως μια εκφυλισμένη περίπτωση της όλης διαδικασίας. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος πρέπει να επικεντρώνεται στα σταθερά σημεία του προβλήματος έτσι ώστε να εντοπίσει τα νοητικά σχήματα που ελέγχουν το βάθος της δομής. Έτσι μπορεί να ξεφύγει από το πλαίσιο διαμάχης με την ‘‘μάζα’’ και είναι σε θέση να κωδικοποιήσει όλο το σύστημα ενός μοναδικού νοητικού σχήματος που αποτελεί τη στρατηγική οντότητα της μεθοδολογίας. Μεθοδολογικά αυτό το πρόγραμμα μπορεί να φανεί βαρύ. Είναι όμως το μόνο που επιτρέπει όχι μόνο την κατανόηση ενός συγκεκριμένου προβλήματος αλλά και την επινόηση της κατηγορίας μέσα στην οποία ζει και τη θεωρία που το οργανώνει γνωστικά.
Ισορροπίες μέλλοντος
Η αξία της γλώσσας προέρχεται από την ιδιότητα της να λειτουργεί ως βασικός πυλώνας επικοινωνίας της σκέψης. Επί της ουσίας, αντικατοπτρίζει τη νοοτροπία ‘’σκέφτομαι μόνο ότι μπορώ να εκφράσω’’ . Έτσι, η γλώσσα γίνεται το σημείο αναφοράς. Τα νοητικά μοντέλα άντι να ακολουθούν μια απλοϊκή μέθοδο επικοινωνίας καταβάλλουν την ίδια προσπάθεια μέσω της γλώσσας που γίνεται ένα σταυροδρόμι σκέψεων. Γενικέυοντας το σύστημα ‘’σκέφτομαι άρα υπάρχω’’ μπορούμε να υποθέσουμε ότι με τη γλώσσα ‘’συνομιλούμε άρα υπάρχουμε’’. Η γλώσσα μετατρέπει την ατομική νοημοσύνη σε συλλογική σκέψη και η πολλαπλότητα της μοναδικότητας σε μοναδικότητα της πολλαπλότητας. Με αυτό το τρόπο παράγει έργο, δηλαδή τον πολιτισμό.
Με την εκμάθηση της γλώσσας εμπλέκεται και το θέμα της παιδείας ώς μέσο της διαχρονικότητας του πολιτισμού. Ιδιαίτερα σε μία μικρή χώρα όπως είναι η Ελλάδα,ο πολιτισμός έχει μέγιστη σημασία διότι είναι η μοναδική διάσταση μέσα στην οποία μπορούμε να αναδιπλώσουμε την Ιστορία μας. Ο πολιτισμός είναι η μνήμη του μέλλοντος μας, είναι μία ουσία χωρίς εξουσία και προέκταση της ανθρώπινης σκέψης. Ωστόσο, για να διατηρηθεί αμετάβλητο κατά το πέρασμα των χρόνων, οφείλει να διασχίσει την καθημερινότητα όπου αναγκαστικά βασίζεται στην πολιτική, η οποία μετατρέπει το πλαίσιο συνομιλίας σε διαπραγμάτευση με την έννοια της ισορροπίας του Nash. Δυστυχώς, σε αυτό το νοητικό πλαίσιο εισχωρούν παράγοντες που αφορούν μη ηθικά σύνολα , που προέρχονται από την μαζικοποίηση της δημοκρατίας που τείνει προς τη νοητική αδράνεια για την επιβίωση μίας κοινωνίας και όχι του ανθρωπίνου είδους.
.