Το πανεπιστήμιο νεοέλληνα δεν είναι– η διάπλαση των φοιτητών. Αυτός ο υψηλός και σοβαρός στόχος έχει ανατεθεί στο ρόλο του σχολείου και της γενικότερης παιδείας (και το οποίο δεν τα πήγε και πολύ καλά).Δεν είναι φροντιστήρια κομματικής πολιτικής – αυτά ας τα φτιάξουν στις αυλές των δικών τους σπιτιών τα κόμματα και όχι στο παρασκευαστήριο καινοτομίας για τον ελληνικό λαό.
Δεν είναι η λαϊκή θέληση. Ούτε υποκατάστατό της. Όσο και αν μερικοί θέλουν να φρονούν ότι είναι φοιτητές α’ γραμμής και ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα του μέσου φοιτητή. Τα περί μπροστάρισσας μειοψηφίας φρονήματα έχουν βαφτεί με κόκκινα γράμματα στην ιστορία της χιτλερικής αλλά και της σταλινικής νεολαίας. Η δημοκρατία που όλοι υμνούν και σέβονται δεν αναγνωρίζει πολίτες πρώτης κατηγορίας με βάση την ηλικία.Όταν επανειλημμένως βρίσκουν τρόπους να απαξιώσουν την πανεπιστημιακή παιδεία προτείνοντας καταλήψεις και άλλου είδους οπισθοδρομήσεις χωρίς κάποιο λόγο ή , ακόμα και χρησιμοποιώντας ως κατ’ επίφαση ανθρώπους που έμειναν στην ιστορία απλά και μόνο για να προβάλλουν τις θέσεις τους δείχνει απολιτικό περιβάλλον.
Μια άγνοια δηλαδή της απέραντης περιπλοκής των πολιτικών πραγμάτων και των συμφερόντων του… «υπόλοιπου» λαού. Ο οποίος έχει εξουσιοδοτήσει τα δικά-του κόμματα, τους δικούς-του αντιπροσώπους – κι όχι αυτόκλητους προστάτες
Τι πρέπει να πετύχει κάθε φοιτητής μέσα στα Πανεπιστήμια; Είναι ακριβώς τρία πράγματα.
Συνειδητοποίηση, Επιβίωση, Αναπαραγωγή γνώσης.
Το δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι Δημόσιο στην εξυπηρέτηση ενος πολύ συγκεκριμένου σκοπού δημοσίου συμφέροντος – κι όχι όποιου σκοπού γουστάρει ο καθένας. Κι όλος αυτός ο φιλόδοξος σκοπός – που στηρίζει την ολβιότητα των ατόμων υπηρετεί τις πρακτικές ανάγκες των κοινωνιών και εμπνέει την καινοτομία ως δύναμη θεωρητική και εξόχως παραγωγική – δέν επιζητείται και δέν καλλιεργείται παρά μόνον μέσα στο Πανεπιστήμιο. Και επιτυγχάνεται με έναν πολύ λεπτό συνδυασμό μέσων: Προφορική διδασκαλία, μαθητεία στο εργαστήριο και στις διαλέξεις, εργασίες κατ’ οίκον, αναζήτηση και μελέτη βιβλιογραφίας, σεμινάρια, κλπ. – αλλά κυρίως με αφιέρωση και εμμονή όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας μέσα σ’ ενα περιβάλλον εμπνευστικό της παιδείας, της μαθητείας και της συνεργασίας.
Μέσα σε όλα τούτα, πού στο καλό βλέπουμε περιθώριο για τα ακόλουθα (αποκλειστικώς νεοελληνικά πλέον) άθλια φαινόμενα:
Καθολικό βρώμισμα του συνόλου οπτικού πεδίου με γραψίματα νηπιακής ασχετοσύνης. Τη ατμόσφαιρα παιδείας μου λέτε…
Κουρδισμένη αντίδραση σε θέματα καίριας εκπαιδευτικής και λαϊκής σημασίας όπως «όχι στην εντατικοποίηση» (στοιχειώδης σύγκριση με το τί γίνεται στα πανεπιστήμια του εξωτερικού θα αποδείκνυε την υποδηλουμένη προτίμηση στην τεχνολογική-μας εξάρτηση απ’ τους ξένους ενώ …«κάτω οι μεταπτυχιακές σπουδές γιατί… υποβιβάζουν τα πτυχία-μας» ..
Ολα τούτα είναι παντελώς άσχετα με τον τεράστιας λαϊκής σημασίας σκοπό των Πανεπιστημίων! Και πάντως καταστρεπτικά για τον σκοπό αυτόν. «Ξύπνα Λαέ».
Απο πού κι ως πού μια μειονότητα νεαρών Συμπολιτών-μας νομίζει οτι «εξουσιοδοτείται» να παρανομεί ασύστολα, να γίνεται κτήτωρ της πολιτικής αρετής, απρόσκλητος και αναρμόδιος, και να σφετερίζεται τον μόνο ανοχύρωτο χώρο τον οποίον δέν μπορεί να ελέγξει η ελληνική Κοινωνία!
Είμαι βέβαιος οτι κανένα ελληνικό Κόμμα δέν συμφωνεί μ’ αυτήν την εθνική αυτοκτονία – που δέν συμβαίνει πλέον σε καμιά xώρα του κόσμου εκτός απο την κακόμοιρη Ελλάδα μας.