Το να ονειρεύεσαι σε δύσκολες στιγμές απαιτεί κουράγιο και θάρρος, αλλά ταυτόχρονα αποφασιστικότητα και υπευθυνότητα. Καλώς ή κακώς ζούμε σε μία εποχή όπου κυριαρχεί η ανεργία και σε διάφορες στιγμές ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα. Πιστεύαμε οτι γνωρίζαμε τις ζωές μας, ενώ δεν τις γνωρίζουμε, πιστεύαμε στις διαπροσωπικές σχέσεις, ενώ κάτι τέτοιο αναιρείται και δυστυχώς γινόμαστε «κάποιοι» που δεν ήμαστε εμείς. Καθημερινά, λαμβάνουμε υπέρογκα ποσά πληροφορίας και καυστικής κριτικής, και έτσι ο καθένας μπορεί να έχει συμβάλλει στην ολοκλήρωση της προσωπικότητάς μας. Ο εσωτερικός μας φόβος δοκιμάζει την αυθεντικότητά μας ενώ καλούμαστε να δώσουμε τη μάχη για να παραμείνουμε αληθινοί στον εαυτό μας. Ο φόβος, κρατά δέσμιους πολλές εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας όπου εγκλωβισμένοι στην ρουτίνα, την αρνητική φαντασία και την έλλειψη σκέψης χάνουν αυτή την μάχη. Είναι δύσκολο, να απελευθερώσεις το συγκεκριμένο τρόπο ζωής και ακόμα δυσκολότερο να θωρακίσεις τον οργανισμό σου από τον υπνωτισμό αυτού του υποκριτικού μονολόγου.
Γυρίζοντας το χρόνο πίσω, υπήρχαν στιγμές πόνου, απογοήτευσης και αποτυχίας. Επέλεξα λοιπόν, να κάνω το σενάριο πιο αισιόδοξο. Αποφάσισα οτι δεν θα ενιώθα χαμένος ή καταθλιπτικό θύμα στις δύσκολες καταστάσεις. Συνέχισα να προσπαθώ και να παλεύω για το καλύτερο ενώ λέω καθημερινά στον εαυτό μου να μη ζει την ίδια μέρα για 365 μέρες. Κάτι τέτοιο θα ήταν εξωφρενικό και ιδιαίτερα μονοδιάστατο.
Το κλειδί για να μετριάσω τους φόβους μου ήταν να φτάσω στο σημείο να συνειδητοποιώ ο ίδιος πλέον ότι δεν μπορώ να περπατάω προς το δρόμο της ζωής με σταυρωμένα χέρια αλλά να αναλάβω γρήγορα ευθύνες. Σε αυτές τις στιγμές όπου αμβισβητείς τον εαυτό σου, πρέπει να αναπτύξεις τεχνικές πρόκλησης. Το πρώτο βήμα είναι το πιο δύσκολο. Πάρε ρίσκα, επένδυσε στο μυαλό σου και να έχεις θάρρος να είσαι μόνος. Η επιτυχία θα έρθει μόνο όταν το αποφασίσεις εσύ, ενώ θυμήσου οτι ο πρώτος ανθρωπος που περνά ένα δυσβάσταχτο τοίχο πάντα πληγώνεται αλλά ανοίγει, εν τέλει τους οριζοντές του.