«Συνάδελφοι, μπλα μπλα μπλα». Αυτή η λέξη μπορεί να με κάνει να βγω εκτός εαυτού και να αλλάξω χρώμα σε όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου. Η προσφώνηση «συνάδελφοι» βγάζει περισσότερο σάπιο συνδικαλισμό από οτιδήποτε. Πιο σωστό θα ήταν σημασιολογικά η λέξη συμφοιτητές. Ας μην μένουμε όμως στις λέξεις.
Η επιτομή της Δημοκρατίας βρίσκεται στην ψηφοφορία των «πλαισίων», δηλαδή των θέσεων που υποστηρίζει η κάθε παράταξη. Οι εκπρόσωποι των παρατάξεων μετράνε είτε σηκωμένα χέρια, είτε κεφάλια. Είναι γελοίο, το ξέρω αλλά η επιτροπή καλεί τους φοιτητές που συμφωνούν για παράδειγμα με το πλαίσιο της ΔΑΠ να σηκώσουν το χέρι για να μετρηθεί η δύναμη της παράταξης. Ωραία δημοκρατία ! κύριοι ;
Όλα αυτά εννοείται χωρίς ποτέ κανείς να δείξει την φοιτητική ταυτότητα, τεκμήριο ότι ανήκει στο πανεπιστήμιο για το οποίο ψηφίζει. Προσωπικά, σε όλες τις ψηφοφορίες που παρακολούθησα τον τελευταίο χρόνο (πλην από 1) μέχρι στιγμής στην σχολή μου, των Χημικών Μηχανικών ποτέ δεν έδειξε κανείς πάσο. Έτσι το φαινόμενο «κομματόσκυλο πασπαρτού» είναι πάρα πολύ συχνό. Κοινώς, δεν μπορεί να γνωρίζεις αν ο δίπλα σου είναι Χημικός Μηχανικός από την σχολή σου, με αποτέλεσμα να γκρεμίζεται το δικαίωμά σου να λαμβάνεις αποφάσεις για την σχολή σου.
Παράλληλα με όλο αυτό ύβρεις και έλλειψη στοιχειώδους παιδείας ανάμεσα στις παρατάξεις κατά την διάρκεια των συνελεύσεων συνιστά την συνήθεια που γίνεται λατρεία.
Υποστηρίζω με πλήρη επίγνωση πως δεν υπάρχει εν έτει 2016, καμία δικαιολογία για την ύπαρξη παρατάξεων στην σχολές. Δεν έχουν καμία απολύτως χρησιμότητα. Ακριβώς το αντίθετο θα έλεγα. Ίσως ο λόγος που υπάρχουν και συντηρούνται ακόμα και τώρα, είναι πως πολλά ανασφαλή άτομα εντασσόμενα σε μια φοιτητική παράταξη θεωρούν πως θα βρουν παρέα, θα νιώσουν ότι ανήκουν κάπου.