«Η κρίση περνάει. Το πρόβλημα αρχίζει μετά την κρίση. Χρειάζεται να έχουμε συνείδηση τι είναι η κρίση κι αυτό που πρέπει να προσέχουμε είναι να μη μας καταβάλλει ο φόβος γι’ αυτήν. Ο φόβος διασπείρεται, σε καταργεί, σε ακυρώνει, σε παραλύει. Μια κρίση μπορεί να είναι ολέθρια, αλλά ο φόβος για την κρίση μπορεί να είναι περισσότερο καταστροφικός. Η κρίση λειτουργεί όπως μια μάσκα, καλύπτει αλλά και αποκαλύπτει. Δεν μας αφήνει να καταλάβουμε το σημαντικό και αφήνει ακάλυπτους τους φόβους μας.Το να γνωρίζεις τον εαυτό σου σημαίνει να τον αποδέχεσαι και να τον αγαπάς και τότε αγαπάς και τους άλλους». Βλέπεις τριγύρω ομορφιά και ασχήμια την ίδια στιγμή, η οικονομική κρίση φωνάζει στους δρόμους , οι πανάκριβες βιτρίνες συνορεύουν με κλειστά μαγαζιά, η τέχνη του δρόμου βάζει τα γυαλιά στις επηρμένες γκαλερί, και όλη αυτή η μείξη με κάνει να νιώθω σαν στο σπίτι μου».
«Μπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση επειδή θέλαμε να γίνουμε σαν τους Δυτικούς και τώρα που απογοητευτήκαμε αναζητούμε άλλες λύσεις. Τώρα οι Έλληνες αναζητούν σωτηρία σε μια εντελώς διαφορετική κουλτούρα. Και οι Έλληνες ξαφνικά από καπιταλιστές θέλουν να γίνουν γκουρού. Πάλι πηγαίνουν σε ένα άκρο». Πολύ φοβάμαι πώς δεν υπάρχει εναλλακτική εκτός Ευρώπης. Από όποια σκοπιά και αν το δούμε, γεωπολιτικά, οικονομικά , συμμαχικά ή κοινωνικά και εθνικά μας συμφέρει να δυναμώσουμε τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους. Αρχικά , ωστόσο, είναι κρίσιμο να εκτοπίσουμε τους ανθρώπους που μας κράτησαν στο χτες. Χρειαζόμαστε διαφάνεια και περισσότερη δημοκρατία. Δημοκρατία όχι γραμμένη στα χαρτιά , αλλά στην πράξη.