Φαντάζομαι ένα κόσμο στον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων ξυπνά κάθε πρωί, εμνευσμένη για να πάει στη δουλεία, αισθάνεται ασφαλής εκεί και γυρνά γεμάτη στο τέλος της ημέρας. Επιτρέψτε μου, σε αυτό το σημείο να αναφερθώ σε κάτι πολύ σημαντικό που θα βοηθήσει την απόδειξη των κάτωθι ισχυρισμών:
Η γενία των Milennials είναι μια ομάδα ανθρώπων που γεννήθηκαν περίπου από το 1985 και μετά – το κύριο χαρακτηριστικό τους είναι ότι είναι δύσκολο να διαχειριστούν. Κατηγορούνται ότι δεν έχουν δικαιώματα, έιναι ναρκισσιστές , αυτό-ενδιαφερόμενοι, αδιάφοροι, τεμπέληδες. Για αυτούς το σημαντικότερο είναι τα δικαιώματα. Και επειδή το συγχέουν με την ηγεσία τόσο πολύ , αυτό που συμβαίνει είναι ότι όταν ηγέτες ρωτούν τους Millennials ‘‘Τι θέλεις’’ απαντούν ‘’Θέλουμε να δουλέψουμε σέ έναν τόπο με σκοπό. Θέλουμε να έχουμε αντίκτυπο. Θέλουμε δωρεάν φαγητό.’’ Και για κάποιο λόγο , ανεξήγητο μεν, όταν τους δώσεις όλα αυτά ακόμα δεν είναι ευχαριστημένοι. Και αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει ένα κομμάτι που συμπληρώνει το πάζλ. Υπάρχουν τέσσερα χαρακτηριστικά. Οι γονείς, η τεχνολογία, η ανυπομονησία και το περιβάλλον ανάπτυξης. Η γενία αυτή, όπου τυγχάνει να είμαι και εγώ μέρος αυτής μεγάλωσε από αποτυχημένες στρατηγικές γονικής μέριμνας. Τους είπαν ότι μπορούν να έχουν οτιδήποτε θέλουν στη ζωή , μόνο και μόνο επειδή το θέλουν οι γονείς. Μερικοί πήγαν καλά στο σχολείο επειδή παραπονέθηκαν οι γονείς. Μερικοί από αυτούς έφτασαν και το Άριστα όχι επειδή το απέκτησαν με κόπο και επιμονή αλλά επειδή οι δάσκαλοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν με τους γονείς. Μερικά παιδία πήραν μετάλλια συμμετοχής. Πήραν μετάλλιο για να έρθουν τελευταίοι.Έτσι, παίρνετε αυτή την ομάδα ανθρώπων που άλλοι αξίζουν άλλοι όχι και αποφοιτούν από το σχολείο, πιάνουν δουλειά και είναι πλέον ώριμα να μπούν στο πραγματικό κόσμο. Και ξαφνικά ανακαλύπτουν : δεν είναι οι ειδικοί. Οι μητέρες τους δεν μπορούν να τους προωθήσουν. Δεν παίρνουν τίποτα για να έρχονται τελευταίοι, και παρεπιπτόντως δεν μπορείτε να το έχετε επειδή το θέλετε. Και σε μία στιγμή όλη η εικόνα που καλλιεργείτο επισυναπτά για έτη θρυμματίζεται. Έτσι, έχουμε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες γενιές. Το άλλο πρόβλημα που πρέπει να συνθέσουμε είναι ότι μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο Facebook-Instagram. Με άλλα λόγια, είμαστε καλοί στο να βάζουμε φίλτρα σε πράγματα. Είμαστε καλοί στο να δείξουμε στους ανθρώπους οτι η ζωή είναι υπέροχη και εκπληκτική, παρόλο που είμαστε καθλιπτικοί.Σωστά;
Και έτσι όλοι ακούγονται σαν να τα έχουν καταλάβει όλα. Και η πραγματικότητα είναι : Ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν το έχουν βρεί. Και όταν επιδεικτικά λένε οι πιο ηλικιωμένοι ‘‘ Λοιπόν , τι πρέπει να κάνουμε ‘‘ ακούγονται σαν ‘‘Αυτό πρέπει να κάνετε’’. Και δεν έχουν ιδέα. Έτσι έχετε μια ολόκληρη γενιά που μεγαλώνει με χαμηλότερη αυτοεκτίμηση από τις προηγούμενες. Χωρίς δικό τους λάθος. Ας προσθέσουμε την τεχνολογία. Γνωρίζουμε ότι η δέσμευση στα κοινωνικά μέσα, τα κινητά τηλέφωνα απελευθερώνουν μια χημική ουσία που ονομάζεται ντοπαμίνη. Για αυτό όταν μας στέλνουν μήνυμα αισθανόμαστε καλά. Όταν αισθάνεστε λίγο κάτω στέλνετε δέκα μηνύματα σε δέκα φίλους. Γιατί; Ξέρετε, γειά , γειά , γειά κτλ. Γιατί αισθάνεστε καλά όταν παίρνετε τις απαντήσεις; Σκεπτόμενοι ορθολογικά γνωρίζουμε ότι η ντοπαμίνη είναι που οφείλεται σε αυτό. Γιατί μας αρέσει. Είναι η ίδια χημική ουσία που μας κάνει να νιώθουμε καλά όταν καπνίζουμε, όταν πίνουμε και όταν παίζουμε. Με άλλα λόγια, είναι εξαιρετικά εθιστική.
Φυσικά , έχουμε περιορισμούς ηλικίας για το κάπνισμα, το παιχνίδι και το αλκοόλ. Και δεν έχουμε περιορισμούς ηλικίας για τα κοινωνικά μέσα και τα κινητά τηλέφωνα. Ποιό το ισοδύναμο του ανοίγματος της καμπίνας υγρών καυσίμων λέγοντας στους εφήβους ‘‘Είναι τελείως ακίνδυνο για σάς.’’ Έχετε μια ολοκληρη γενιά που έχει πρόσβαση σε μια εθιστική χημική αίσθηση που ονομάζεται ντοπαμίνη καθώς περνούν από το υψηλό άγχος της εφηβείας τους. Όταν είμαστε πολύ νέοι, η μόνη έγκριση που χρειαζόμαστε είναι η έγκριση των γονέων μας. Και καθώς περνούμε την εφηβεία, κάνουμε αυτή τη μετάβαση όπου τώρα χρειαζόμαστε την έγκριση των συνομηλίκων μας. Αν κάθεστε στο δείπνο με τους φίλους σας και στέλνετε μηνύματα σε κάποιον που δεν είναι εκεί. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Είναι ένας εθισμός. Αν κάθεστε σε μια συνάντηση με ανθρώπους που υποτίθεται ότι ακούτε και μιλάτε και βάζετε το τηλέφωνό σας στο τραπέζι – με την όψη προς τα πάνω ή προς τα κάτω, δεν με νοιάζει – που στέλνει το υποσυνείδητο μήνυμα στο δωμάτιο οτι “δεν είστε τόσο σημαντικός για μένα τώρα.” Αυτό συμβαίνει. Και το γεγονός ότι δεν μπορείτε να το βγάλετε μακριά, είναι επειδή είστε εθισμένοι. Και όπως και όλοι οι εθισμοί στο χρόνο θα καταστρέψουν τις σχέσεις, θα κοστίζουν χρόνο, και θα κοστίζουν χρήματα, και θα κάνουν τη ζωή σας χειρότερη. Τώρα προσθέτετε την αίσθηση της ανυπομονησίας. Έχουμε μεγαλώσει σε έναν κόσμο άμεσης ικανοποίησης. Θέλετε να αγοράσετε κάτι; Θέλετε να παρακολουθήσετε μια ταινία; Συνδεθείτε και παρακολουθήστε την ταινία σας. Δεν ελέγχετε τις ώρες ταινίας. Θέλετε να δείτε την τηλεοπτική εκπομπή σας; Bingο. Δεν χρειάζεται καν να περιμένετε από εβδομάδα έως εβδομάδα. Γνωρίζω ανθρώπους που παραλείπουν τις εποχές, ώστε να μπορούν να φτάσουν στο τέλος της σεζόν. Άμεση ικανοποίηση.
Με την καθημερινότητα και την ανυπομονησία ξεχνάμε την ουσία, γιατί η συνήθεια σκοτώνει την σκέψη. Όταν ασχολείσαι με τακτικά προβλήματα, έχεις την εντύπωση ότι λύνονται με μεθόδους της τακτικής. Το θέμα είναι ότι είναι όντως μια εντύπωση και μόνο όταν αυτά είναι κρίσιμα όπως το θέμα που εξετάζουμε παραπάνω. Επίσης η επανάληψη μιας μεθοδολογίας για την επίλυση ενός προβλήματος προϋποθέτει ότι αυτό δεν έχει μια συσσωρευτική ιδιότητα, αλλιώς αυτή θα δημιουργήσει μία αλλαγή φάσης, όπου η προηγούμενη μεθοδολογία θα καταρρεύσει. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αντιληφθούμε ότι χρειαζόμαστε στρατηγικές λύσεις που δεν επηρεάζονται από αλλαγές.Μ’ αυτόν τον τρόπο θα δούμε διαφορετικά τα προβλήματα, αφού θα λύνουμε πολλά και ταυτόχρονα χωρίς να χρειαστεί η επανάληψη, αφού θα έχουμε εκ φύσης την γενίκευση.