Το μονοπώλιο της κυριαρχίας του φόβου είναι το πιο σύνηθες όπλο της εξουσίας το οποίο λειτουργεί αποτελεσματικά όταν αντιμετωπίζεται άμεσα. Η τρομοκρατία του συστήματος βασίζεται στην παραπληροφόρηση. Διότι, φυσικά η γνώση είναι μία μορφή εξουσίας. Όταν δεν ξέρεις, παθαίνεις. Κι όταν δεν δημιουργείς, πεθαίνεις. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι μόνοι είμαστε ασήμαντοι, το άτομο δεν είναι άνθρωπος. Η ιδέα του ανθρώπου ως κοινωνικό ον γεννιέται μόνο με την έννοια της συνεργασίας σε μια ομάδα ανθρώπων. Συμμετέχοντας σ’ ένα κοινό κύμα νιώθουμε ότι ανήκουμε στον ίδιο ωκεανό που ονομάζεται ανθρωπότητα.
Συνήθως , όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με πρόβληματα επιλέγουμε να κοιτάζουμε το πεπρωμένο μας σαν καταδίκη, αλλά οφείλουμε να το βλέπουμε ως το δημιούργημά μας. Έτσι και τις δύσκολες στιγμές πρέπει να τις βλέπουμε μόνο ως κρίσιμες διότι αν αντισταθούμε απλοϊκά, κάποτε θα μας καταπατήσει όχι μόνο το βάρος της πληγής, μα και οι ίδιες μας οι παθητικές πράξεις. Ενώ αν συλλάβουμε την κρισιμότητα της στιγμής και την χρησιμοποιήσουμε δυναμικά θα μας βοηθήσει. Δεν παλεύουμε με τη θάλασσα, ζούμε πάνω στη θάλασσα.
Άρα,καθένας από μάς κρύβει μέσα του μία δόση ανθρωπιάς. Αφηρημένη μεν, ωστόσο είναι εκεί. Κι αυτό που κρύβει ο καθένας μέσα του για λόγους κοινωνικούς,προσωπικούς δημιουργεί ένα άλλο είδος δομής των ανθρωπίνων σχέσεων. Η αντίληψη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων γεννιέται μόνο όταν αντικρούει την καθημερινότητα της ζωής κι όταν πια αυτή δεν έχει νόημα. Ο καθένας μας δεν έχει ανάγκη τον άλλο. Έχει ανάγκη να τον βοηθήσει για να βοηθήσει κι αυτός έναν συγκεκριμένο στόχο. Στη στρατηγική όταν προσπαθούν να την ορίσουν λεν ότι είναι μία οργανωμένη σκέψη προς επίτευξη κάποιου στόχου. Αν νιώθουμε ότι είμαστε ένα τίποτα από μόνοι μας,αρκεί να συνειδητοποιούμε ότι όταν αυτό το τίποτα ενωθεί με τα άλλα, μπορεί να τα κάνει όλα. Στο δρόμο της ζωής όλα τα δεδομένα υπάρχουν μόνο σ’ ένα πλαίσιο. Η τροποποίηση του πλαισίου διαμορφώνει και τα δεδομένα. Ο άνθρωπος δημιουργεί την πραγματικότητα κι όχι το αντίθετο.