Χρειαζόμαστε ανθρώπους της επιστήμης και της γνώσης που θα μας διαφωτίσουν σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ανθρώπους που θα είναι σε θέση να λύσουν τις απορίες μας, που θα συνεργάζονται μαζί μας για ένα καλύτερο αύριο που θα μας αφορά όλους. Τι να τα κάνεις τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τις 10 γλώσσες που ξέρεις και τα επίσης πολλά χόμπι αν δεν μπορείς να βοηθήσεις και να μετατρέψεις την νέα γενιά σε κάτι καλύτερο από εσένα; Ο σκοπός του ανθρώπου κατ’ εμέ έγκειται στην παρακαταθήκη στους επόμενους. Αυτοί θα συνεχίσουν το έργο σου με ευλάβεια και αποφασιστικότητα. Αν δεν καταφέρεις να μεταδώσεις την γνώση σου, τότε είσαι απλά αποτυχημένος. Δεν αξίζεις να λέγεσαι καθηγητής ή παιδαγωγός ή κοινωνός της εξέλιξης. Ο σεβασμός είναι μία υπέρτατη αξία που κερδίζεται, δεν παρέχεται σε μεγαλύτερους επειδή είτε είναι πιο ώριμοι από εσένα, είτε έχουν περισσότερες εμπειρίες. Πρέπει να παλέψεις για αυτό.
Προς αυτή την κατεύθυνση έχουμε περιέλθει τα τελευταία χρόνια λόγω κυρίως της χαλαρότητας που επικρατεί στο χώρο εργασίας. Δυστυχώς, υπερισχύει η άποψη ότι «τι και αν δεν κάνω καλά την δουλειά μου» οι αξιολογήσεις είναι αρκετά ήπιες με αποτέλεσμα η κατάσταση να διαιωνίζεται.
Αναφορικά, ας πάρουμε ως παράδειγμα τους καθηγητές της σχολής μου, αυτής των Χημικών Μηχανικών. Συνήθως όταν κάνεις μία ερώτηση στους καθηγητές περιμένεις να ακούσεις την απάντηση, χωρίς ειρωνείες ή σχόλια. Ωστόσο, πολλές φορές αισθάνεσαι ακριβώς αυτά τα συναισθήματα. Φυσικά, δεν είναι όλοι οι καθηγητές έτσι, τουλάχιστόν έτσι θέλω να πιστεύω. Πιστεύω ότι όντως υπάρχουν εξαίρετοι άνθρωποι και συνάμα καθηγητές, γιατί για να λέγεσαι καθηγητής πρέπει να είσαι πάνω από όλα άνθρωπος με την πραγματική σημασία της λέξης. Μία σημασία που ενεργεί ενώνοντας τις μονάδες που λέγονται φοιτητές στο χώρο του πανεπιστημίου. Έχουμε την τάση να διαστρεβλώνουμε τα πράγματα όταν απλά δεν έχουμε συλλογική άποψη πάνω στο εκάστοτε ζήτημα. Προσωπικά, ακούω όλες τις απόψεις αλλά και την φωνή της δικιάς μου, δεν είμαι δογματικός και προσπαθώ να βρω συλλογικές λύσεις. Δεν προσπαθώ να αποποιηθώ τις ευθύνες, είναι σίγουρο ότι για την σημερινή τραγική κατάσταση τουλάχιστον στο χώρο του πανεπιστημίου και στο τεράστιο χάσμα γενεών μεταξύ καθηγητών-φοιτητών οφείλονται αμφότερες και οι δύο πλευρές.
Σε αυτό το σημείο, μπορείς να επιλέξεις έναν από τους δύο δρόμους που υπάρχουν. Στην μεν πρώτη εκδοχή, αποφασίζεις ότι δεν σε ενδιαφέρει το χάσμα φοιτητών-καθηγητών, ούτε οι γνώσεις των καθηγητών που σου παρέχονται απλά εντοπίζεις το πρόβλημα και δεν θέλεις να το επιλύσεις. Αυτή θα έλεγα είναι η εύκολη εκδοχή, όπου υποστηρικτές είναι αρκετοί στο χώρο του πανεπιστημίου. Βέβαια αν επιλέξεις το δεύτερο δρόμο θα πρέπει να ξέρεις ότι θα είσαι μόνος και θα υπάρχουν αρκετοί εναντίον σου. Αν γενικά αντέχεις την πίεση, και γενικότερα ενεργείς καλύτερα υπό πίεση τότε την προτείνω ανεπιφύλακτα! Ο δεύτερος δρόμος προϋποθέτει την αλλαγή και των δύο. Και της νοοτροπίας των φοιτητών «σιγά μην τον παρακολουθήσω αυτόν» άλλωστε «αυτός δεν ξέρει να κάνει καλά την δουλεία του» αλλά και των καθηγητών. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω του διαλόγου καθηγητή-φοιτητών και εύρεση κοινού παρονομαστή. Ταυτόχρονα, ιδέες μπορούν να ακουστούν για το πως το μάθημα θα γινόταν πιο δημιουργικό και εποικοδομητικό. Το πρόβλημα που υπάρχει είναι ότι είμαστε αρκετά και μονοδιάστατοι στις απόψεις μας. Κάτι σαν «δε δέχομαι μύγα στο σπαθί μού!». Είναι σημαντικό να εξαλείψουμε αυτά τα φαινόμενα. Γενικά είμαι της άποψης ότι αν γίνει αισθητή η δική μας αλλαγή τότε, λέω, ίσως να καταφέρουμε να ορθοποδήσουμε από το τέλμα της παραπαιδείας και της ημιμάθειας που έχουμε περιέλθει. Για να γίνει αυτό, χρειάζεται την βοήθεια των φοιτητών μίας και έθεσα τον προβληματισμό σε σχέση με τους καθηγητές που ανήκουν στον δεύτερη εκδοχή.