ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με ακούς ;

Θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ακριβώς τι έχω παρατηρήσει, τον σχεδόν ένα χρόνο που βρίσκομαι στο χώρο του πανεπιστημίου, από την πιο μεγάλη παρατάξη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ . Πόσο μεγάλη να θεωρείται με το να παίρνει 109 ψήφους σε ένα σύνολο ενεργών φοιτητών στα 752 άτομα; Οι αντίστοιχες ψήφους της από το 2009 ήταν : 84/80/76/75/98/109. Φαίνεται οτι την πολιτική και παραταξιακή νομιμότητα δεν την έχουν με το μέρος τους. Βάζω στο επίκεντρο τη ΔΑΠ και όχι τις άλλες αριστερές παρατάξεις ακριβώς διότι επί 6 συνεχή έτη είναι πρώτη δύναμη στη δική μου σχολή, αυτή των Χημικών Μηχανικών. Το γιατί πλέον δεν ψηφίζει ο μέσος φοιτητής είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν είναι της παρούσης να αναλύσω.
Μερικά πράγματα που χαρακτηρίζουν την ΔΑΠ: είναι μία παράταξη που δεν έχει δημιουργηθεί από τους φοιτητές, για τους φοιτητές. Είναι μία παράταξη που μυρίζει διαφθορά απο χιλιόμετρα.Τα άτομα που είναι ενεργά στη ΔΑΠ είτε απλά έχουν άγνοια για το τι πραγματικά γίνεται μέσα στην παράταξη και για πιο λόγο γίνεται, είτε είναι πιο χωμένοι μέσα σε αυτή και γνωρίζουν αλλά δεν μπορούν να το αλλάξουν και έτσι συμμορφώνονται στις απόψεις άλλων. Απόδειξη αυτού, μιλώντας με άτομο που είναι στην ΔΑΠ όχι τόσο ενεργό, σε ερώτηση του πόσο σκατά είναι η ΔΑΠ όσο προχωράς στους πυρήνες της, μου απάντησε: «Αρκετά, για να με κάνει να ασχολούμαι μόνο με τα επιφανειακά ζητήματα». Φυσικά δεν πρόκειται να αναφέρω το ονομά του για λόγους διαφάνειας. Παρόλα αυτά , υπάρχουν και άλλοι, οι οποίοι απλά βρήκαν στήριγμα, ή η παράταξη τους βοήθησε να κοινωνικοποιηθούν, να κάνουν νέες παρέες, να βρουν κοπέλα, να κεράσουν «κανένα ποτάκι» ή να σπεύσουν να δώσουν σημειώσεις και βιβλία πριν από το σύστημα του Ευδόξου. Βέβαια όλα αυτά, με σκοπό την ψήφο στις επερχόμενες εκλογές. Ένας μήνας έμεινε μέχρι τις εκλογές και έχουν ήδη ξεκινήσει τον προεκλογικό τους αγώνα. Έντιμο ή ανέντιμο αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη.

Θέλω να εκφρασω ότι πιστεύω ειναι αναγκαίο να υπάρχουν οι συλλογικότητες στο χώρο του πανεπιστημίου. Γενικά πιστεύω πως οι νέοι, στην εποχή που ζούμε, δεν πρέπει να μένουμε απαθείς στα πολιτικά ζητήματα. Μην βιάζεστε όμως ˙ δεν εννοώ συλλογικότητες όπως τις βιώνω καθημερινά στο Πανεπιστήμιο. Γενικά ο στόχος τέτοιων συλλογικοτήτων πρέπει να είναι η πολιτική δραστηριοποίηση σε φοιτητικά θέματα της σχολής, η ενεργοποίηση και η συνοχή των φοιτητών. Έτσι θα βελτιωθεί αρχικά η κατάσταση στο Πανεπιστήμιο και με την πάροδο του χρόνου θα έχουμε μία καλύτερη Παιδεία.

1.Το πρώτο και σημαντικότερο που πρέπει να εξαλειφθεί απο τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η κομματική εξάρτηση των παρατάξεων της. Γιατί :

– Μια φοιτητική συλλογικότητα δεν πρέπει να έχει ούτε ιδεολογική, ούτε φυσικά οικονομική εξάρτηση από κανένα κόμμα. Κανένας φοιτητής δεν πρέπει να παίρνει «γραμμή» άνωθεν, έμμεσα ή άμεσα. Η κομματική εξάρτηση κάνει τις παρατάξεις την νεολαΐζουσα φωνή των ίδιων θέσεων και τα μέλη της απλά τις «ακαδημίες» των κομμάτων αυτών (κοινώς κομματόσκυλα).
– Αποθαρρύνει τους νέους φοιτητές να ασχοληθούν και να παλέψουν να αλλάξουν κάτι. Βλέπουν στο πανεπιστήμιο τα ίδια σκατά με την κοινωνία, βλέπουν και την παντοδυναμία των παρατάξεων και επιλέγουν να αδιαφορήσουν (και φυσικά δεν φταίνε οι ίδιοι γι’αυτό). Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’έξω απο αυτό.
– Ο κομματικός διαχωρισμός οδηγεί σε a priori διαφορές μεταξύ των παρατάξεων, οι οποίες ακόμη και αν σε κάποια θέματα συμφωνήσουν, εν τέλει διαφωνούν λόγω κομματικού διαχωρισμού!( π.χ το πλαίσιο της ΔΑΠ δεν θα το ψήφιζαν τα Ε.Α.Α.Κ ακριβώς γιατί στα πρακτικά θα φαίνεται σαν πρόταση της ΔΑΠ).

2.Πόσο πρέπει να ασχολούμαστε εμείς οι φοιτητές και οι παρατάξεις μας με τα ενδοπανεπιστημιακά ζητήματα και πόσο με τα κεντρικοπολιτικά;

Συμφωνώ σε κάθε περίπτωση με την άποψη ότι το πανεπιστήμιο και εμείς οι ίδιοι είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι με την κοινωνία και ότι κάθε προσπάθεια για βελτίωση του πανεπιστημίου περνάει και από την βελτίωση της χώρας. Ομολογώ ότι ποτέ μου δεν κατανόησα το σκεπτικό της και το θέτω ξεκάθαρα: μια φοιτητική συλλογικότητα μπορεί να δραστηριοποιείται εξίσου και στα δύο, χωρίς το ένα να εμποδίζει ή να αναιρεί το άλλο. Πιστεύω μάλιστα στον εποικοδομητικό και τυπικό διαχωρισμό αυτών των δύο. Δηλαδή από τη μια να εκφράζει τις απόψεις της για τα κεντρικοπολιτικά θέματα και να αγωνίζεται για αυτά με κάθε είδους δράσεις.
Με λίγα λόγια μπορεί να κάνει οτιδήποτε επιθυμεί για να αρθρώσει τον πολιτικό της λόγο, να αγωνιστεί για τα πιστεύω της και να επηρεάσει της συμφοιτητές και συμπολίτες της. Άρα σε όλα τα κεντρικοπολιτικα ζητήματα που δεν έχουν καμία άμεση σχέση με το πανεπιστήμιο η δράση μιας παράταξης δεν είναι αναγκαίο να απασχολεί κανένα φοιτητικό όργανο. Από εκεί και πέρα κάθε θέμα ενδοπανεπιστημιακό μπορεί να το διαχειρίζεται και να το φέρνει ενώπιων των αρμόδιων οργάνων, κάνοντας προτάσεις ανάλογες με τον πολιτικό χρωματισμό της.
Εν κατακλείδι πρέπει να συνδυάσουμε αρμόνικα τις ιδιότητες μας ως φοιτητές και ως πολίτες. Μια φοιτητική συλλογικότητα πρέπει να στηρίζει τα αιτήματα της για τα ενδοπανεπιστημιακά ζητήματα στην ιδεολογία της, να αγωνίζεται για την διεκδίκηση των αιτημάτων αυτών μέσω των θεσμικών οργάνων του πανεπιστημίου, να τα συνδέει αν είναι δυνατόν με την κοινωνία, ενώ παράλληλα πρέπει να λειτουργεί ως όργανο πολιτικού επηρεασμού, ενεργοποίησης και δράσης που απευθύνεται και σε φοιτητές και σε πολίτες.

3.Είναι θεμιτή η έκδοση σημειώσεων, η ενημέρωση των φοιτητών για θέματα σχολής και γενικά η κάλυψη των κενών της σχολής, και αν ναι, με ποιον σκοπό;

Ακούγεται όμορφο, σαν ένα δίκτυο αλληλεγγύης των φοιτητών που βοηθούν ο ένας τον άλλον στις σπουδές τους. Ξέρουμε καλά ότι δεν είναι. Κάθε κίνηση τέτοιου είδους έχει μάλλον ως σκοπό την διεκδίκηση ψήφου στις φοιτητικές εκλογές. Οδηγεί σε ένα πελατειακό σύστημα και εν τέλει σε λάθος λόγους στήριξης μιας παράταξης. Σε λόγους που θα αναδείξουν ως πρώτους εκπροσώπους των συμφερόντων μας άτομα που πήραν ψήφους για μη πολιτικούς λόγους. Θεωρώ ότι για τέτοιους σκοπούς πρέπει να υπάρχει μια άλλη φοιτητική συλλογικότητα, του τύπου των θεατρικών και λοιπών ομάδων. Μιας συλλογικότητας από αυστηρά ανένταχτους και εις δυνατόν «ενεργούς» στη σχολή φοιτητές (και με καλούς βαθμούς) που θα εκδίδουν τις καλύτερες σημειώσεις, θα βοηθούν τον φοιτητή για κάθε θέμα σχετικό με τις σπουδές του, θα έχουν ίσως ένα blog με ενημερώσεις για τη σχολή κ.α. Όντως θέλει εθελοντές μια τέτοια κίνηση, θέλει χρήματα (τα λειτουργικά έξοδα μπορούν να καλυφτούν αν π.χ. ο φοιτητής δίνει ένα συμβολικό αντίτιμο για τις σημειώσεις) καθώς και συνεργασία με τη γραμματεία. Είναι μεν δύσκολο, ωστόσο καθημερινά το κάνουν πολλοί φοιτητές, ειδικά οι παλαιότεροι, σε ατομικό επίπεδο, όποτε γιατί να μην το προσπαθήσουμε και σε συλλογικό επίπεδο στην σχολή μας, μειώνοντας τον κίνδυνο να κερδίσει κάποιος στις εκλογές για λόγους μη-πολιτικούς και παράλληλα βοηθώντας ο ένας τον άλλον; Και τέλος πάντων, δεν είναι κάτι τόσο τραγικό.

4.Τελευταίο ζητήμα: Τι είδους δράσεις και τι είδους εκδηλώσεις είναι θεμιτό να κάνει μια παράταξη;
Τίθεμαι ξεκάθαρα κατά των parties, ειδικά σε μεγάλα κλαμπ της πόλης (και με οικονομικά για την παράταξη οφέλη), καθώς πιστεύω ότι ουδεμία σχέση έχουν με την πρωτίστως πολιτική ταυτότητα που πρέπει να έχει μια παράταξη, ούτε ταιριάζουν με την κουλτούρα ενός πολίτικου φορέα, ούτε είναι αναγκαία για την επικοινωνία των φοιτητών. Οι εκδηλώσεις που έχουν θέση στην ατζέντα μιας φοιτητικής συλλογικότητας είναι: πολιτικές συζητήσεις, συζητήσεις για ενδοπανεπιστημιακά θέματα, επαγγελματικές εκδηλώσεις, επιστημονικές εκδηλώσεις, προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ, παζάρια βιβλίων κάθε είδους, οργάνωση εκδρομών με εκπαιδευτικό(!) χαρακτήρα, συνεργασία με ομάδες σχολής, καθώς και άλλες δράσεις που δεν μπορώ να τις αναφέρω όλες. Τίθεμαι κατά των τραπεζακίων που έχουν περικυκλώσει σχεδόν όλο το ισόγειο της σχολής μας καθώς και των αφισών. Πιστεύω ότι το να έχεις ένα τραπεζάκι με αφίσες ΔΑΠ, ΜΑΣ, ΕΑΑΚ κλπ και να αράζεις εκεί είτε καπνίζοντας είτε και να μην κάνεις τίποτα είναι αρχικά πλήγμα για την αισθητική αλλά και στην ουσία δεν αποβλέπει πουθενά. Όσο για τις αφίσες, πιστεύω οτι ακόμα και με μία μοναδική αφίσα μπορείς να περάσεις τα μηνυματά σου, δεν χρειάζεται αυτή η βαναυσότητα στους τοίχους.

Ο επίλογος μου περιλαμβάνει το σημαντικότερο για μένα μήνυμα. Θεωρώ ότι η φοιτητική εκπροσώπηση θα ήταν καλύτερη με τους όρους που περιέγραψα παραπάνω, δηλαδή κατά βάση με την κομματική απεξάρτηση και τον υπερτονισμό της πολιτικής τους ταυτότητας. Ας υποθέσουμε όμως οτι αυτό δεν θα γίνει γιατί κάποιοι επωφελούνται από αυτό. Για να αλλάξει αυτό το καθεστώς πρέπει να γκρεμιστεί αυτό το πελατειακό κράτος.Πιστεύω δεν θα το καταφέρω εγώ μέσω ενός άρθρου. Μπορεί να είναι νωρίς, ωστόσο η διαδικασία αλλαγής νοοτροπίας του κάθε ενός απο εμάς έχει ήδη ξεκινήσει. Ζητάω να σκεφτείτε έστω και για ένα λεπτό την εξής φράση: Το πιο σημαντικό απο όλα είναι οι φοιτητικές συλλογικότητες να έχουν διάθεση να συνεργαστούν μεταξύ τους, να είναι δηλαδή φιλικές η μία προς την άλλη. Δεν γίνεται να συμφωνούμε σε όλα, διαφορές θα υπάρξουν. Ας πηγάζουν όμως από μέσα μας και όχι από κόμματα ή συμφέροντα. Ειδικά όμως σε τέτοιους καιρούς εμείς ως νέοι, ως το πιο παραγωγικό κομμάτι μιας γενιάς μάλλον ξεγραμμένης, πρέπει να διδάξουμε στους μεγαλύτερους ότι δε χωριζόμαστε σε στρατόπεδα όπως εκείνοι έκαναν στο παρελθόν και τα απομεινάρια τους ακόμη μας ταλανίζουν. Μας ενώνουν πιο πολλά από όσα μας χωρίζουν. Το πίστευα και το πιστεύω, παρά την δυσπιστία αυτού που διαβάζει το κείμενο αυτό τώρα, ο οποίος αναρωτιέται πώς μπορεί να τα βρει με ένα «δεξιό» ή με έναν «αριστερό»…

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *