Στη τελευταία 10ετία στις πλείστες Ευρωπαϊκές χώρες και δη στη Πατρίδα μας οι μεταρρυθμίσεις και συνεχείς περικοπές των οικονομικών πόρων σφαγίασαν το σχολείο,το πανεπιστήμιο και την υγεία. Με ένα σταδιακό αλλά πολύ ανησυχητικό τρόπο, το κράτος ξεκίνησε μια διεργασία οικονομικής από-δέσμευσης του από τον κόσμο της παιδείας ,της υγείας και της έρευνας.Μια διεργασία που καθόρισε παράλληλα και την «λυκειοποίηση» των πανεπιστημίων. Πρόκειται για μια «σιωπηλή» επανάσταση που τα επόμενα χρόνια θα αλλάξει ριζικά τον ρόλο τόσο των καθηγητών και την ποιότητα της διδασκαλίας.
Όλες οι χώρες προσανατολίζονται σε μια μείωση του επιπέδου και ποιότητας της διδασκαλίας ,επιτρέποντας στους μαθητές και φοιτητές να περνούν με μεγαλύτερη ευκολία στις εξετάσεις σε μια ίσως τελευταία προσπάθεια να λύσουν το πρόβλημα που αντιμετώπιζουν. Οι μαθητές και φοιτητές σε πολλά σχολεία και πανεπιστήμια αντιμετωπίζονται ως πελάτες. (Pierre Ryckmans) Τα χρήματα που δίδονται για την υποτιθέμενη εκπαίδευση από τους διδασκόμενους για τις σπουδές τους , τους αναγκάζουν να ενδιαφέρονται πιότερο για την αναζήτηση κέρδους παρά της γνώσης..Τα σχολεία και πανεπιστήμια «πουλάνε» απολυτήρια ,πτυχία , διπλώματα και περγαμηνές. Η πώληση επιμένει και κλίνει προς τον επαγγελματικό προσανατολισμό ως ανεύρεση εργασίας και ωφελιμισμού και όχι ως Πάθος για Γνώση και Τέρψη αυτής..
Άρα τα σχολεία και πανεπιστήμια μετατρέπονται σε επιχειρήσεις. Δεν υπάρχει καμία αντίρρηση αν η επιχειρησιακή λογική έχει εισέλθει στο βωμό της παιδείας. Οι καθηγητές και στα 2 πεδία εκπαίδευσης μεταμορφώνονται περισσότερο σε γκρίζους γραφειοκράτες στην υπηρεσία της εμπορικής διαχειρίσεως των σχολείων, φροντιστηρίων και πανεπιστημίων. Περνούν τις μέρες της ζωής τους γεμίζοντας ντοσιέ, παράγοντας συνήθως άχρηστα στατιστικά στοιχεία, προσπαθούν να κλείσουν υπολογισμούς για όλο και πιο ισχνούς ισολογισμούς, απαντώντας σε ερωτηματολόγια, ερμηνεύοντας ασαφείς και αντιφατικές υπουργικές εγκυκλίους.
Το Νοέμβριο …του 1848 οι φοιτητές του Παρισιού είχαν ξεχυθεί στα πεζοδρόμια και διεκδικούσαν, μεταξύ άλλων,κονδύλια για την Παιδεία. Ο συγγραφέας και βουλευτής Βικτόρ Ουγκώ έβγαλε τότε στην Εθνοσυνέλευση ένα λόγο για το θέμα αυτό. Το να κάνεις οικονομία στις δαπάνες για την εκπαίδευση, είπε, είναι διπλά ανόητο.
Πρώτον, γιατί τα ποσά που θα κερδίσεις είναι, τελικά, ασήμαντα. Δεύτερον, γιατί ουσιαστικά δεν θα έχεις κερδίσει. Θα έχεις χάσει. “Σας καλώ, κύριοι, να ψάξετε τη συνείδησή σας. “Να ρωτήσετε τα αισθήματά σας. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στις μέρες μας;
Η αμάθεια. Αυτή πρώτα, και μετά η φτώχεια. Αυτή είναι που ξεχειλίζει, αυτή μας πολιορκεί. Είναι δυνατό σε τέτοιους καιρούς, μπροστά σ’ έναν τέτοιο κίνδυνο, να πλήξετε όλους τους θεσμούς, όλα τα ιδρύματα που το έργο τους είναι να χτυπούν την αμάθεια; […] . Καταψηφίζω λοιπόν κάθε περικοπή δαπανών η οποία θα μείωνε τη λάμψη που χαρίζουν τα γράμματα, οι επιστήμες και οι τέχνες. Δεν έχω λόγια για τους εισηγητές τέτοιων οικονομιών. Είστε αξιοθρήνητοι. Νομίζετε ότι κόβετε δαπάνες, ενώ κόβετε την αίγλη της χώρας. Εγώ αρνούμαι. Για την αξιοπρέπεια της Γαλλίας, για την τιμή της Δημοκρατίας”.
Τα λόγια του Βικτόρ Ουγκώ είναι πιο επίκαιρα από ποτέ στην σημερινή Ελλάδα. Στη χώρα μας όχι μόνο δεν πριμοδοτούμε τη δημόσια εκπαίδευση, αλλά την ιδιωτικοποιούμε. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι η μόνη λύση στο τέλμα που έχουμε περιέλθει τα τελευταία χρόνια είναι η ενίσχυση της παιδείας με κάθε μέσο τότε θα αρχίσει η μέθεξη του ανθρώπου και η λύση δεν θα βρεθεί κόβοντας τα κονδύλια έρευνας και χρηματοδότησης των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.Είναι τόσο προφανές ότι οδηγεί σε αδιέξοδο. Γιατί δεν το βλέπετε όμως κύριοι της κυβέρνησης; Μέχρι τότε, θα έχουμε ολοένα και περισσότερους αναλφάβητους και αμαθείς ανθρώπους. Ίσως να είναι αυτό που θέλετε. Ένα εύκολα χειραγωγίσιμο λαό. Πρέπει να πάρουμε την ζωή στα χέρια μας. Δεν μπορούμε ούτε να αλλάξουμε το χτες ούτε το αύριο. Έχουμε μόνο το σήμερα.